Beste Fiena,

Onlangs hadden we een sterfgeval in de familie. Heel droevig. Maar een en ander moest geregeld worden. Bijvoorbeeld familieleden en vrienden op één lijn krijgen. Dat ging heel harmonisch. De zoon kreeg de leiding en hij nam ook de leiding. Hij besliste hoe of wat maar wel in goed overleg met de rest van de familie en de mensen die de overledene hadden bijgestaan tijdens haar ziekte. De familie en haar geweldige vrienden regelden alles samen. Dat was veel regelen en veel beslissen.

Ik vond het interessant om te zien dat mensen op een verschillende manier over de gang van zaken dachten. Een deel ging uit van de eigen behoeften en rituelen en een andere groep vroeg zich af wat de overledene gewild zou hebben. Wat zij ooit gezegd had over haar crematie. De ene invulling is niet minder of gepaster dan de andere. Wel is er een verschillend uitgangspunt. Het is heel belangrijk wat de achterblijvers nodig hebben om een goed gevoel over het afscheid te hebben. Sommige mensen wilden naar de opbaring, anderen wilden zich juist de persoon als levende mens herinneren. De overledene had afgesproken met een lieve vriendin en mantelzorgster dat zij het afleggen zou doen. Dat gebeurde en het was goed. Sommige vrienden wilden mee in de ‘ovenkamer’ en dat mocht natuurlijk ook. Niets moest, alles mocht. Over wat de overledene zelf gewild zou hebben, was niet alles bekend. Wel duidelijk was dat ze een sobere uitvaart wilde, geen poespas, geen bloemen en een broodje moesten ze thuis maar eten. In plaats van bloemen werd er geld gevraagd voor een goed doel en een neef bood spontaan zijn huis aan voor de koffietafel. Er was koffie en vlaai en een drankje, zoals zij dat in haar huis ook altijd aanbood. Gewoon thuis en niet in een zaaltje of ruimte bij een crematorium. Het afscheid vond ook niet plaats in een crematorium, dat vonden we te kil maar in een mooie ruimte waar alle aanwezigen in een kring om de kist zaten. Er werden mooie herinneringen opgehaald en op de luit gespeeld. Heel mooi en persoonlijk.

Het was een week waarin we als in een roes leefden. Ook een week met veel warme momenten met familie en vrienden. We hebben samen gehuild en gelachen. De dode had humor, dat scheelde.

Beste N,
Ik denk dat ze er graag écht bij was geweest. Dat weet ik wel zeker.