Beste Fiena,

Tradities zijn mooi. Ze moeten in ere gehouden worden maar...niet tegen de verdrukking in. Wij zijn een familie die aan elkaar hangt van tradities. We maken van een gebeurtenis al snel een traditie. Er is niet veel voor nodig of we roepen: daar maken we een traditie van. Verjaardagen verlopen altijd hectisch. Van tevoren wordt koortsachtig overlegd welk cadeau de jarige moet ontvangen. De traditie is dat we een gezamenlijk cadeau geven. Daarvoor wordt geld ingezameld. Ieder geeft naar vermogen. De jarige geeft aan wat hij of zij graag wil hebben. Niemand zit tenslotte te wachten op twintig prullen. Het is wel zo dat een iemand in de familie dit moet organiseren. Traditioneel ben ik de klos. Er hoort ook een mooi boeket bloemen en een kaart bij waarop iedereen iets aardigs heeft geschreven. De jarige is wel verplicht een feestje te geven. Het cadeau moet toch aangeboden worden mét toespraak? De kunst is om bij deze voorbereidingen enthousiast te blijven ongeveer 20 keer per jaar! 

Een andere traditie waar ik mee te maken heb, is het jaarlijkse vakantietripje met zes vriendinnen. Moeilijk, moeilijk om data te vinden waar we alle zes gedurende drie dagen beschikbaar zijn. Daar zijn minstens drie bijeenkomsten voor nodig om dat te regelen. Niet helemaal ongezellig, hoor. Daarna moeten we nog een geschikt doel vinden. De meningen daarover lopen hoog op. Drie dagen Parijs? Wat kost dat allemaal wel? Of drie dagen Ardennen. Is daar wel iets te doen? Het is ook traditie dat we zelf koken en één keer buitenshuis eten. Een heel gedoe om kruiden en andere benodigdheden mee te nemen. Het regelen kost meer tijd dan de drie dagen dat het tripje duurt. 

Mijn spellenclubje is ook zoiets. Een keer per veertien dagen spelen we een bord- of kaartspel bij iemand thuis. Wij willen wel nieuwe spellen proberen. De uitleg duurt soms uren. Belangrijk is om niet de aandacht te laten verslappen. Iedereen moet bij de les blijven. Het komt voor dat we spelregels niet goed gebruiken. Het hele spel loopt dan op een gegeven moment vast. De avond is bedorven. Maar het is bij ons traditie om nieuwe spellen uit te proberen. Ik zou zo een nieuwe traditie willen: alleen vertrouwde spellen spelen zoals Risk, Monopoly en Toepen. Op die manier blijft het gezellig. De regels zijn duidelijk. Er breken geen heftige discussies los over de interpretatie van de regels. Er heerst harmonie op zo’n avond. Behalve... als het mensen niet kan schelen of ze winnen of verliezen. Deze medespelers doen geen moeite en verzieken het hele spel. Er zijn ook mensen die vals spelen. Bij ons is dan traditie dat zij voor het leven buitengesloten zijn van onze spelavonden. Fiena, ik vraag me af of we enkele tradities moeten schrappen en eens iets anders organiseren.

Beste B,

Je weet wat je hebt en niet wat je krijgt.