Beste Fiena,

Ik kan nooit kiezen. Ik wil wel maar ik zwabber constant heen en weer. De rode pantalon vandaag aantrekken of de blauwe. Nee toch de rode of misschien de groene? Wat zal ik vandaag eens koken, iedere dag een dilemma. Soms zo erg dat ik helemaal niet kook. Mijn echtgenoot wordt er ongeduldig van en neemt dan de beslissing. 'We doen gewoon dit, punt, afgelopen uit.' Daar kan ik me dan weer redelijk gemakkelijk in vinden. Ik leg me er bij neer. Tenminste als het de gewone dagelijkse beslissingen betreft. Soms is het onderwerp van de twijfel groter. Bijvoorbeeld: zullen we verhuizen? Welk soort huis willen we? In een stad of dorp? Hier kom ik echt niet uit en we blijven maar gewoon wonen in ons te krappe huis met drie kinderen. Trouwens over kinderen gesproken, de eerste kwam per ongeluk, de tweede ook en de derde ook. Dus geen keus is ook een keus. Vakanties plannen mondt altijd uit in ruzie. Kinderen al blij met een vliegreis naar verre oorden maar ik twijfel en twijfel tot het te laat is en alle mooie reizen vergeven zijn. Wij komen dan terecht op plekken die andere mensen niet goed genoeg vinden. Ze hebben gelijk. Ik twijfel zelfs geregeld aan de liefde van mijn man. Houdt hij eigenlijk wel van mij? Ik vraag het één keer te veel en hij barst uit in een scheldkanonnade. Dan weet ik genoeg, of niet? Ik weet ook nooit of ik de kinderen iets moet toestaan of niet. Ze moeten altijd wachten op pappa. Mamma is het daarna niet eens met papa en ziet altijd beren op de weg. Want: als... Het gevolg van mijn twijfels is dat ik altijd de zin van anderen doe omdat ik niet kan beslissen. Ik doe dus veel dingen die ik niet wil. Bijvoorbeeld voor de tv eten, altijd de hond uitlaten, een nieuwe keuken kopen omdat mijn man vindt dat het tijd is, Sieraden dragen die mijn man mooi vindt maar ik, stiekem, niet. Maar ik weet niet wat ik mooi vind, dus! Mijn leven is op deze manier een hel, maar daar ben ik nog niet helemaal uit. Moet ik veranderen of niet?

Beste J,
Misschien wel.