Bert Neele (50) woonachtig in Melick geeft advies, trainingen begeleiding aan kinderen en volwassenen met dyslexie, dyscalculie en AD(H)D. Hij hanteert hierbij een speciale methode, ontwikkeld door Ron Davis. Bert is zelf ook dyslectisch.

Waarom ben je je speciaal op dyslexie gaan richten?

Bert: “Omdat ik zelf dyslectisch ben en ik ook uit mijn ervaring kan putten. Toen ik kind was is mijn probleem wel herkend en ik heb ook wat begeleiding gehad. Bij mij was het heel duidelijk omdat ik allerlei woorden omdraaide. Ik las ’maar’ in plaats van ’raam’ en ik wisselde de b en de d om. Het verbeterde door de training maar ik had het maar in lichte mate. Ik ben er wel tijdens mijn schooltijd en latere studie last van blijven hebben. Vooral als ik onder druk stond. Dan worden de symptomen erger. Ook een reden om me in deze materie te verdiepen is, dat we twee zonen hebben met dyslexie.”

Hoe kijk je tegen dyslexie aan?

“Ik zie het niet als een probleem maar meer als een uitdaging. De meeste mensen hebben in hun hersenen een bepaalde plek die gelokaliseerd kan worden als zij met lezen bezig zijn. Bij dyslectische mensen blijkt dat een ander gedeelte in de hersenen te zijn. Dat wil niet zeggen dat het een verkeerde plek is maar dat deze mensen een andere methode hanteren. Als zij dan ook op een andere manier leren lezen, schrijven of rekenen, blijkt er geen probleem te zijn.”

Hoe denken dyslectische mensen dan?

“Zij denken in beelden. Je kunt mensen verdelen in diegenen die in woorden denken en diegenen die in beelden denken. In beelden denk je veel sneller. Ze vormen als het ware een filmpje in je hoofd. Je ziet het vóór je. Veel dyslectische mensen zijn daardoor heel creatief en dat is hun kracht.

Ook als je leest zie je de beelden voor je. Er zijn echter in het Nederlands ongeveer 200 woorden zonder beeld. Woorden als “dat”, “het”, “uit”, “door”, “de”, “jij”, daar zijn geen beelden voor. Die woorden vormen voor een dyslectisch persoon een onontwarbare kluwen. Een jongen zag bij het woord ‘wat’ altijd een lamp voor zich. Teksten werden daardoor bizar en onbegrijpelijk. Ik leer zo iemand om een tastbaar beeld te maken (in klei) en daardoor deze stoorzenders uit te schakelen.”

Vertel iets over Ron Davis?

“Ronald Davis, zelf dyslectisch en autistisch, heeft een moeilijke jeugd gehad omdat zijn dyslexie niet herkend werd. Jaren lang werd hij als dom, zelfs debiel, gezien. Hij is wel heel vasthoudend en daardoor leerde hij toch geleidelijk te lezen. Zijn IQ bleek op een gegeven moment 169 te zijn. Er was dus iets anders aan de hand.

Volgens Ron Davis is dyslexie een bepaalde manier van naar dingen kijken, een vorm van waarneming. Als je wilt beeldhouwen is het handig als je in gedachten rond het beeld kunt lopen en het van alle kanten bekijken. Als je dat echter met letters, woorden of cijfers gaat doen, worden ze onbegrijpelijk. En dat is de keerzijde van het beelddenken en die noemen we dyslexie.”

Hoe ga jij te werk?

“Ik werk met de creativiteit van de cliënt. Klei is hierbij een belangrijk hulpmiddel om de letters, cijfers of woorden tastbaar en driedimensionaal te maken.

Ik werk altijd één op één, gedurende vijf hele dagen. Deze vijf dagen geven in de praktijk voldoende basis voor grote vooruitgang.

Ik begin de cliënt bewust maken hoe hij of zij leest of rekent. En hoe dat in de toekomst beter gedaan kan worden. Ook leer ik hem of haar om te ontspannen en de energie af te stemmen op zijn of haar bezigheden. Als iemand volgens deze methodes leest of rekent, blijken dan opeens oude problemen opgeruimd te kunnen worden. Ze zíén opeens hoe ze het moeten doen. Als dat gelukt is, is een grote stap gezet. De opluchting is enorm. Mooi om mee te maken.”