Raoul Evers (46) heeft voor het tandartsenvak gekozen. Waarom? Dat doet hij uitgebreid uit de doeken. In Roermond geboren en toevallig in Roermond gebleven. Waarom in Roermond? "Na mijn studie bleek dat ik werkloze tandarts was. Er waren veel te veel tandartsen in Nederland. Ik ben toen een praktijk- ervaringsproject gaan doen om mijn handvaardigheid te behouden. Dat was bij tandarts Ebben. Uiteindelijk kon ik de praktijk overnemen en ben weer op mijn roots terechtgekomen. Ik had er niet op gerekend dat ik terug zou kunnen komen." Waarom heb je voor dit vak gekozen? "Kinderen vragen dat ook altijd. Hoe is het mogelijk om voor het vak tandarts te kiezen. Dat is voor mij eigenlijk ook een vraagteken. Ik was als kind bij de schooltandverzorging en toen ben ik ooit door het raam naar buiten gevlucht. Ik zat op de Paredisschool en we werden opgehaald door het busje en naar de praktijk op de Keulsebaan gebracht. Er werd niets uitgelegd en je kreeg een week van tevoren gezegd dat je naar de tandarts moest. Je sliep een hele week niet. De angst was groot en als je dat pedagogisch bekijkt... Nu gaat het gelukkig totaal anders. Maar deze schooltandverzorging heeft wel goed werk gedaan wat betreft het onderhoud van de tanden. Het was toen hopeloos gesteld met de gebitten, er was geen fluor, geen preventie, de tandartsen hadden het veel te druk." Hoe gaat een en ander nu in zijn werk? "Wij adviseren om kinderen vanaf twee, twee en een half jaar mee te brengen. Dan krijg je een soort spelletje maar tevens kun je dan het hele gebit volgen. Ik zie wat er speelt, hoe het dieet van de kinderen is. Bijvoorbeeld of ze veel suiker binnen krijgen of met een flesje met zoetigheid opgevoed worden. En natuurlijkkun je een goed poetsgedrag aanleren. Dan ben je al een heel stuk verder. Daarom is het zo belangrijk dat kinderen ieder half jaar op het spreekuur komen. De angst bij kinderen treedt dan helemaal niet op. Angst komt om de hoek kijken als een kind voor het eerst naar het spreekuur komt met een jaar of vijf, zes en er meteen twee of drie gaatjes gedaan moeten worden." Hoe krijg je dat voor elkaar? "Ja, dan heb je de poppen aan het dansen. We moeten dan alle zeilen bijzetten. Het kind is het meest gebaat bij een duidelijke uitleg en een eerlijke aanpak. Nooit zeggen dat het geen pijn zal doen als dat wel het geval is. Ik laat het meestal voelen op hun nagel hoe een boor voelt. Dan kunnen zij het zich voorstellen. Meestal gaat het dan goed. Je moet er de tijd voor nemen." Heb je nog meer patiënten die een bijzondere aanpak nodig hebben? "Een dag in de week doe ik geestelijk gehandicaptenzorg in Heel bij de Stichting Daelzicht. Dat zijn ongeveer vierhonderdvijftig bewoners. Deze patiënten wonen in woongroepen op het terrein van Daelzicht of in het dorp Heel zelf. Zij komen dan naar de medische dienst naar de tandarts. Dat ben ik. Deze mensen kunnen niet bij de gewone tandarts terecht omdat zij moeilijker behandelbaar zijn. Daar hebben wij in de praktijk voorzieningen voor. Dit doe ik nu al zestien jaar. Mijn voorganger waar ik de praktijk van heb overgenomen, deed dit werk al en ik ben daar mee doorgegaan. Het geeft mij ontzettend veel voldoening. Een goed gebit kan heel veel betekenen voor deze mensen. Ik maak er soms een spektakel van, een toneelstuk. Deze mensen kennen mij. Ik vind dit heel leuk werk, ik heb daar echt aard aan. Tegenwoordig komen ook gewoon alle facetten van de tandheelkunde daarbij aan bod. Niet meer zoals vroeger dat er al snel een of alle tanden getrokken werden." Nooit spijt gehad van je keuze? "Het is een prachtig vak. Ik ben de hele dag bezig met dingen te scheppen. Voorwaarden scheppen voor een betere mondgezondheid, afgebroken tanden restaureren, het opknappen of maken van mooie tanden. Daarbij moet je gevoel hebben voor creativiteit, techniek en esthetiek."