Yvonne Stokman (58) is in Rotterdam geboren, getrouwd en naar Capelle aan de IJssel verhuisd. Daarna woonde zij een aantal jaren op een landgoed.

Hoe kwam je op een landgoed terecht?

Yvonne: “Door mijn toenmalige man, hij was tuinarchitect en hij had een hoveniersbedrijf. Toen wij het landgoed zagen, waren we verkocht. Het was zó mooi. Een heel groot huis met bijgebouwen en schuren. Het ligt op de Meinweg, net in Duitsland. Daar heb ik ongeveer dertien jaar gewoond. Inmiddels had ik ook twee zonen, Michel en Jeroen.”

Waarom ben je verhuisd?

“ Ik kwam alleen te staan vanwege de scheiding en ben met mijn twee zonen naar Herkenbosch verhuisd. Mijn zonen schelen tien jaar, dus de jongste was nog heel klein. Het was een heel verschil om tussen de huizen te wonen en ook een stuk kleiner. Ik noemde het een pijpenla, maar het is eigenlijk een hele gewone woning. Het was wel een nieuw gebouwd huis, dus niet met de ziel van iemand anders er in.”

Wilde je eigenl,ijk weg uit Herkenbosch?

“ Bijna was ik weg geweest vanwege een tweede huwelijk. Daar heb ik toch van afgezien omdat ik mijn eigen plek wilde houden. Mijn overburen, hele lieve mensen, zeiden dat ze blij waren omdat zij vonden dat ik hier echt hóórde. Toen had ik voor het eerst sinds jaren het gevoel dat ik hier thuis was. Het is inderdaad mijn plekje. Ik ben het steeds meer gaan waarderen.”

Hoe was het voor je oudste zoon?

“Hij was natuurlijk veel plek gewend. Hij bouwde op het landgoed auto’s in een schuur. Toen we gingen verhuizen vroeg hij zich dan ook af wat hij moest doen in het nieuwe huis. Hij zei: “Ik heb hier helemaal geen gebouw!” Ik vond een oplossing door een schuur bij een boer in de buurt te huren, zodat hij bezig kon zijn met zijn auto’s. Dat was heel belangrijk voor hem. Mijn jongste zoon was nog heel klein en hij is nooit anders gewend geweest.”

Wonen je zonen nog thuis?

“De jongste woont nog thuis, maar hij vindt dat ik nou genoeg ‘gekloekt’ heb en hij wil ook op zichzelf gaan wonen.”

Hoe is het afgelopen met je voorgenomen tweede huwelijk?

“ We zijn nooit getrouwd en zijn niet samen gaan wonen. Hij is wel een vaderfiguur voor de jongens geweest. Ze waren dol op hem. Enkele jaren geleden is ‘deze liefde van mijn leven’ gestorven. Het was een kunstenaar. Hij had streken daar lustten de honden geen brood van. Een prachtig mens, een echte Bourgondiër. We hebben alles er uit gehaald wat er in zat. Een geweldige tijd. Hij heeft me geleerd om mezelf te zijn. Ik werk nu in de mode, maar wie weet wat het leven nog brengt? Ik hou in ieder geval mijn ogen open.”