Catrien (53) en Marga (43) zijn zussen van elkaar. Ze wonen naast elkaar en ze zijn er altijd voor elkaar. Ze wonen in een wijk waar ze van houden en waar ze nooit en te nimmer weg willen.

Hoe is het zo gekomen dat jullie naast elkaar wonen?

Catrien: Marga is een beetje anders dan andere mensen. Ze heeft hulp nodig met veel dingen. Ze heeft veel aandacht nodig. Dus ik hou een oogje in het zeil. Wij zijn met acht kinderen thuis, maar wij twee trekken erg naar elkaar. Ik heb mijn moeder beloofd om op Marga te passen als ze er niet meer zou zijn. Iedere morgen om een uur of zeven komt ze al koffie drinken en een boterham eten.”

Marga: “Ik ben vaak bang, zo alleen thuis. Ik kom niet goed over de dood van mam heen. Ik voel me goed bij Catrien. Ik heb het zelf niet zo sjiek. Bij mijn andere zussen is het heel sjiek.”

Dus ben jij een mantelzorger?

Catrien: “Ja, eigenlijk wel. Soms is het wel erg zwaar. Daarom ben ik blij dat ze naast me kon komen wonen. Ze kan niet goed met geld omgaan en dan zeg ik: ‘Kom maar hier eten, die aardappel meer, maakt ook niets uit.’ Maar hier in Het Veld is dat gewoon. Wij zorgen voor elkaar. Ik heb met alle broers en zussen een goede band. Op twee na wonen ze allemaal in de buurt. Mijn man staat ook altijd voor haar klaar. Als er iets gemaakt moet worden bij Marga, doet hij dat. Ik zou willen dat mijn zoon ook hier in de buurt kon komen wonen. Dan kon ik daar ook op letten.”

Waarom voel je je hier op je gemak?

Catrien: “Dat is een bepaald gevoel...dat kan ik niet uitleggen. De mensen zijn zo gewoon. Je leeft heel anders in Het Veld dan ergens anders. Ik heb op verschillende plekken gewoond, ook in andere landen, bijvoorbeeld in Duitsland. Ik heb ook op De Kemp gewoond. Maar het gevoel in Het Veld... ik zou voor geen goud weg willen. Het is een verbondenheid tussen de oude garde. Bijna iedereen die nu gedwongen moet verhuizen wil graag terug. De bouwvereniging moet zorgen dat dit mogelijk is.”

Is de sfeer wel behouden?

Catrien: “Ja, de mensen van Het Veld leven toch anders dan mensen op de Donderberg en Hoogvonderen. Wij zeggen elkaar allemaal goedendag, maken een praatje en we praten heel vrij met elkaar. We kennen elkaar van kind af aan We kunnen wel eens schelden en schreeuwen op andermans kinderen. Ik zal de woorden maar niet herhalen. Maar dat kan hier allemaal.“

Marga: “Ik heb een hele lieve buurvrouw.”

Catrien: “Er zijn nog maar weinig winkels. In die winkels trof je elkaar ook voor een praatje. Dat is nu nog het geval bij bakker Smeets bijvoorbeeld. Gelukkig dat er nog een paar cafeetjes zijn.”

Wat vinden jullie kinderen en man?

Marga: “Mijn kinderen willen ook hier wonen.”

Catrien: “Mijn man is Engelsman. Maar hij spreekt heel goed ‘plat’ en hij schrijft het zelfs. Hij verstaat ook bargoens. Hij heeft zich helemaal aangepast. Mijn jongste dochter is een echte ‘Veldjmoes’. Zij zegt dat ze hier altijd blijft wonen.”