Hoi Mar,

Ik zou dolgraag iets grappigs of iets moois willen schrijven vandaag, maar ik kan het niet. Ik zit met die schokkende beelden van die bootvluchtelingen in mijn hoofd, speciaal dat lijkje van dat meisje, in kleurige kleding, drijvend in de zee. Ik voelde mijn buik in elkaar krimpen en er liepen tranen uit mijn ogen. Wat een ellende, wat een misdaad van die mensenhandelaren, wat een a-sociale houding van de EU. Ook ik trek het boetekleed aan, ik keek er voor weg, maar nu die aantallen zo’n gigantische vormen aannemen, moet ik wel kijken.

Wat mij ook choqueerde was het commentaar op Facebook en in andere sociale media. Féést hadden ze bijna, omdat er wel negenhonderd drenkelingen waren. Weer zoveel uitkeringen minder in Nederland! Wat is er met onze beschaving gebeurd? Dit is geen kwestie van overleven meer, in onze rijke wereld, dit is pure kwaadaardigheid. Eigenlijk zou iedereen een maand zo’n vluchteling in huis moeten nemen, een maandje maar, zodat ze erachter komen wat een lieve mensen het vaak zijn, wat een ellende ze achter de rug hebben, en hoe geweldig goed wij het hebben. Ik zou het best willen. Ik hoop dat er in Brussel een menselijke oplossing gezocht wordt, en dat er daadwerkelijk ook wat gebeurd!

Sorry voor dit deprimerend mailtje, maar het moest me van het hart.

Groetjes Moon

Ha Moon,

Je hebt gelukkig een hart. Ik sluit me helemaal bij jou aan. Ook ik ben er misselijk van. Stel je toch voor hoe het moet zijn voor die mensen. Je familieleden zien verdrinken voor je ogen, je vrouw, je man, je kind(eren). De mensen die het er levend vanaf hebben gebracht, hebben al zoveel meegemaakt. Ze hebben hun land verlaten om aan een wisse dood te ontsnappen en nu aangekomen in een heel groot continent dat ze niet wil hebben. Bedenk dat ze het liefste in hun eigen land zouden willen blijven. Het is geen vrije keus. Ze hebben de keus tussen de pest en cholera.

Nee, dan wij rijke Europeanen, wij blijven lekker op ons geld zitten. Van samen delen hebben we nooit gehoord. Daarbij zouden we er geen boterham minder om eten als Europa deze mensen helpt. Hoe is het mogelijk dat we er over moeten dénken om te helpen.

Ik zou degenen die op face-book zulke uitspraken doen als jij beschrijft, één dag willen laten ruilen met een bootvluchteling. Eén dag voelen wat zij voelen, één dag hun herinneringen met zich moeten meedragen. Eén dag voelen wat het is om een toekomst te hebben zonder toekomst.

Dag Moon