Hallo Mar,

Ik kreeg gisteren op Facebook een foto van Zwembad Hattem. Ken je dat? Die foto riep veel emoties op, dat is onvoorstelbaar. Het zwembad lag twee straten van ons huis. Mijn vader kocht voor elk kind een abonnement voor veertig gulden of zo. Het was een rib uit zijn lijf, maar zo werd mijn moeder wat ontlast met haar zeven kinderen. Wij werden dan ook geregeld naar het zwembad gestuurd.

Toen ik drie was gingen we met het hele gezin zwemmen. Er was een dames- en een herenkant, dus families werden gewoon gescheiden. We kregen een ijsje of een zakje chips, het zakje zout zat er los in, in een blauw cellofaantje. Dat weet ik nog heel goed. Op zeker moment ben ik in het water gekieperd en ik voelde me in het warme, blauwgroene water heel veilig naar beneden duikelen. Ik was dus aan het verdrinken maar ik voelde geen angst of zo. Totdat ik met een ruk uit het water werd getrokken door de zoon van een kennis en mijn moeder mij in paniek omarmde en iedereen opgewonden stond te schreeuwen.

Toen ik op de lagere school zat, ging ik vaak vóór schooltijd nog even zwemmen. Ja, ik! Een keer ben ik van het trapje van de hoge springplank gegleden en dat was pijnlijk. Later, toen het zwemmen gemengd werd, was het zwembad een heerlijke plek om te sjansen en stiekem sigaretjes te roken. Er kwamen veel ‘sjabbies’ uit de stad om kinderen te pesten. Ik ben een keer mishandeld. Er ging een kring van wel tien sjabbies om mij heen staan en degene die achter mij stond, kletste keihard met de vlakke hand op mij rug. Zodra ik me kwaad omdraaide kreeg ik van de andere kant een klets. Ik herinner me de hulpeloosheid en de teleurstelling om dat niemand mij te hulp schoot. Mensen keken er gewoon naar. Dat ging wel vijf minuten door totdat mijn rug vuurrood was. Die sjabbies keken ook altijd onder de deur van je kleedhokje, daar was je alert op. Toch heb ik mooie herinneringen aan het zwembad. Die strenge badmeester Peters en die juffrouw met de grote plusbril aan de kassa. Die zie ik nog wel eens. Als er familie op bezoek kwam dan werden de kinderen meegestuurd naar het zwembad. we gaven onze abonnementen door het prikkeldraad, aan het nichtje in de struiken. Dat was heel spannend. Konden ze gratis naar binnen. Helaas is het zwembad er niet meer, maar ik heb er een groot deel van mijn jeugd doorgebracht.

Groetjes, Moon

Hoi Moon,

Ik was zeven jaar en mijn nichtje van eveneens zeven jaar had leren zwemmen. Dat wilde ik ook met alle geweld. Mijn grote zus moest en zou met mij naar zwembad Hattem om mij het zwemmen bij te brengen. Eenmaal aangekomen oefenden we eerst in het pierenbadje. Mijn zus had en heeft weinig geduld. Genoeg geoefend en nu écht. Zij duwde me van de rand van het drie-meter-bad pardoes in het water. Ze riep nog opmonterend: ‘zwem of verzuip’, Ik zwom zo goed en zo kwaad mogelijk naar de kant. Ik zette meteen de volgende stap en sprong met mijn hart in mijn keel van de lage springplank. Toen van de middelste. Na dat enkele keren gedaan te hebben had ik de smaak te pakken. Ik vergiste me en stond op per ongeluk op de hoogste springplank. Oei.. maar ik liet me niet kennen en met de dood voor ogen sprong ik. Ik kwam tot op de bodem en gelukkig ook weer boven water. Mijn zus had inmiddels andere dingen te doen zoals bruin worden en een boek lezen, ze bekeek me niet meer.

Ik leerde zwemmen in één middag. Tegenwoordig is daar twee jaar voor nodig. Misschien omdat kinderen op vijf jarige leeftijd nog niet toe zijn aan leren zwemmen? Ik ken geen jonge ouders die het tof vinden om iedere week met hun kind naar zwemles te gaan. Het is echt geen pretje. Maar ja, het moet. Na twee jaar is het nog helemaal niet zeker dat het kind zich zelf kan redden als het in een rivier valt. Misschien moet een kind eerst jaren leren zich als een vis in het water te wanen. Op een gegeven moment als het kind zelf héél graag wil leren zwemmen, is het in een middagje gepiept.

Gr. Mar