Robert Tobben

Robert Tobben, dubbel autonoom afgestudeerd als kunstschilder op de Kunstacademie in Utrecht en tevens docent kunstgeschiedenis en tekenen. De keuze voor docent in de kunst ligt vrij logisch en geeft voor hem het verlengde van zijn hobby tot beroep. Een uit de hand gelopen hobby.

Vertel iets over je kunst?


“Ik heb gemerkt dat ik in het verleden altijd op inhoud bezig was. Er moest een verhaal en minstens twee of drie betekenissen achter zitten. Dat doe ik sinds een jaar of zes niet meer. Tegenwoordig schilder ik alleen nog vanuit de materie. Ik breng de verf bijvoorbeeld op met een paletmes. Er komt geen kwast aan te pas. Daarbij hou ik de voorstellingen zo beperkt mogelijk. Wat je ziet, is het. Bewust inhoudsloze onderwerpen als bloemstuk, landschap of een paard. Er zit geen diepere betekenis achter. Het is de materie van de verf die spreekt en het verhaal op het doek maakt”.

Welke is jouw stijl?

“Romantisch Eclectisch Modernisme, zo zou je het kunnen omschrijven. Je zou kunnen refereren aan het impressionisme en realisme. Vooral het impressionisme, het toetsmatig schilderen, eigenlijk het avant garde van de moderne kunst. Van de ene kant val ik terug op het toetsmatig schilderen en van de andere kant bewerk ik het modernisme op iedere eclectische manier, dat alles wat mij bezig houdt, terug komt in mijn schilderijen. Laatst heb ik letters verwerkt in een serie. Eigenlijk was ik daar helemaal op tegen. Maar het gebeurde, compleet uit puurheid.”

Hoe kan dat ‘gebeuren’?

“Ik werk in olieverf. Ik pak mijn palet waar nog de verf van een vorig werk op zit en meng alles door elkaar. Daarmee zet ik mijn nieuwe schilderij op. Op het moment dat ik een bepaalde kleur zie die me aanspreekt, is dit het eerste uitgangspunt. Ik ga op mijn gevoel af en op de materie. Daar draait bij mijn alles om, materie. Hoe de verf op het doek ligt, bepaalt de volgende stap. De ene keer knijp ik de verf uit de tube zo op het doek en de volgende keer breng ik de verf op met het paletmes. Soms leg ik het schilderij op de vloer en giet er een halve fles terpentine overheen. Wat begon als een landschap kan uiteindelijk een bloemstuk worden.”

Heb je een atelier?

Ik heb eigenlijk altijd in de binnenstad van Roermond gewoond. Ik heb jarenlang mijn atelier gehad in de ECI-fabriek. Het eerste torengebouw dat ervan klaar was, heet ‘het Atelier’ toen ik daar werkte heette het ‘Atelier ‘56’. Ik denk dat dit toeval is. Tegenwoordig woon ik in de Dyonisiusstraat en daar heb ik in de kelder mijn atelier. Ik heb geen daglicht nodig, een felle spot op het werk is genoeg. Daarbij werk ik meestal ’s avonds of ’s nachts.”

Waar heb je een opleiding gedaan?


“In Utrecht op de Kunstacademie. Ik heb voor Utrecht gekozen omdat ik de studie inhoudelijk interessanter vond dan in Maastricht. Uiteindelijk was dat inhoudelijke toch niet wat ik wilde. Alles wat ik in het verleden op de Kunstacademie geleerd heb, heb ik losgelaten en ik ben volledig opnieuw begonnen. Ik heb wel geleerd dat ik niet te vroeg moet zeggen: ‘dat staat er leuk op’. Het schilderij is pas ‘af’ als dit zo voelt voor mij. Ik hang mijn eigen werk pas sinds kort aan de muur in mijn huis. Ik dacht altijd dat ik misschien toch nog hier of daar iets moest veranderen. Tegenwoordig is dat niet meer zo. Als ik mijn naam op het doek kras, zijn kleur, vorm en compositie in balans.”

Rijzen er vaak vragen over je werk?

“Mensen vragen vaak of het niet truttig is om bloemstukken of landschappen te schilderen. Dat vind ik niet omdat het eigenlijk niet boeit wát je schildert. Ik hou niet van semi-interessant geneuzel over een schilderij. De verf op het doek moet iemands gevoel aanspreken, niets meer en niets minder, het verhaal is alleen maar een gepoogde toevoeging.”