Jeanne van Meeuwen-Vergeer

Jeanne van Meeuwen-Vergeer is een kwieke dame van 85 jaar. Zij heeft gedurende vele jaren de gebeurtenissen in haar leven aan het papier toevertrouwd. Een bewogen leven. Niet altijd een vrolijk leven. Jeanne was wel altijd in staat om de mooie kanten te zien en was tevreden met weinig.

Waarom bent u gaan schrijven?

Jeanne: “Ik schrijf al vele jaren en ik heb inmiddels een grote hoeveelheid kleine verhalen over mijn leven. Ik zei altijd tegen mijn vrienden en familie: ‘Jullie vinden het wel als ik dood ben en dan kunnen jullie daar een boek van maken.’ Ik kreeg van verschillende kanten te horen dat ik zelf een boek moest maken. Op die manier had ik er ook nog plezier van. Ik heb de stoute schoenen aangetrokken en heb het manuscript samengesteld uit al deze optekeningen. Het is een ringband geworden met een selectie van gebeurtenissen uit mijn leven.”

Wat bent u met het manuscript van plan?

“Ik wil het graag verspreiden. Het is te koop in deze vorm. Ik heb een kleine oplage laten afdrukken en het kan besteld worden bij mij. Ik hoop dat mensen er iets uit kunnen leren. Via mijn e-mail kan men het manuscript bestellen. Mijn adres is: vanmeeuwenvergeer@planet.nl”

Vertel iets over uw leven?

“Ik ben geboren in Oudewater in Zuid-Holland. Ik heb daar de oorlog en ook de hongerwinter meegemaakt. Toen ik twintig jaar was, ben ik in het klooster gegaan. In een slotklooster bij de Benedictinessen in Driebergen. Daar ben ik 22 jaar gebleven. Alleen tijdens de recreatie mocht er gepraat worden. Er waren ongeveer veertig medezusters. Op dit moment zijn er nog drie zusters die inmiddels een hoge leeftijd hebben bereikt.”

Was het kloosterleven zoals u gehoopt had?

“Ik wist al na twee jaar dat ik daar niet hoorde! Maar ik kon daar niet zomaar weg. Ze hielden me vast! Steeds overtuigden ze me weer dat ik échte roeping had omdat ik zo twijfelde. Juist omdat ik het zo moeilijk had en zo moest strijden had ik een roeping... Op een gegeven moment moest ik de eeuwige gelofte afleggen. Ik wilde dat niet, maar ze hebben me toch om kunnen praten. Dat staat allemaal in mijn manuscript.”

Wanneer kwam een verandering?

“De verandering kwam met paus Johannes de 23e. Hij gooide de ramen open en gaf mij de kans om uit te treden. Met heel veel moeite heb ik die kans gebruikt. Toen ik er uit was, kreeg ik geen ontslag vanuit Rome van de eeuwige gelofte. Ik moest terug naar het klooster. Een professor in Driebergen heeft mij toen geholpen om dat te regelen en toen was ik vrij.”

Hoe ging het verder?

“Ik had helemaal niks. Ik ben toen opgevangen door een zus in Friesland. Na twee weken had ik een baan als bejaardenverzorgster in Laren gevonden. Dat was intern. De opleiding daarvoor was in Utrecht waar ik ook een cursus ‘Spreken in het openbaar’ ben gaan volgen.”

Hoe bent u in Roermond terecht gekomen?

“Ik wilde niet meer alleen door het leven gaan en heb via een huwelijksbureau mijn man leren kennen. Hij was broeder in een klooster geweest, uitgetreden en werkte in Roermond bij de Katholieke Schoolraad. Dat was in 1972. Mijn man is 16 jaar geleden overleden. Ik heb hier acht jaar bij de gezinszorg gewerkt als bejaardenverzorgster.