Einde

Beste Fiena,

Ik ben op een leeftijd gekomen dat de mensen om mij heen als vliegen dood neervallen. Soms plotseling en soms na een ziekbed. Ik zie geregeld in de krant dat leeftijdgenoten gestorven zijn en mijn familie, die toch al niet uitgebreid is, nauwelijks nog bestaat. Ik behoorde tot de jongere generatie. Nu niet meer. Nu ben ik een van de ouderen. Mijn einde gloort aan de horizon. Af en toe weet ik niet of iemand nog leeft of niet. Ik hou het niet meer bij. Zo snel raken mijn bekenden gedecimeerd. Enkele dagen geleden stond iemand in mijn open voordeur te praten met iemand die bij mij op bezoek was. Ineens zei hij: "Ken je me niet meer?" Nee ik herkende hem niet. Hij zei zijn naam en alle herinneringen kwamen terug. "Jij was mijn eerste liefde!" riep ik enthousiast. Wij waren toen veertien jaar en ik vond hem onnoemelijk knap. Ik kreeg lang geleden de groeten van hem via, via. Wij spraken af. We wandelden naar Mijnheerkens. De plek voor verliefde paartjes. Wij zoenden. Er volgden nog twee afspraakjes en dat was het dan. Hij ziet er nog steeds goed uit en hij is al 46 jaar getrouwd met dezelfde vrouw. Verder is hij van beroep geworden wat hij als veertien jarige al wilde. Dus soms haalt het verleden mij in, niet alleen in mijn herinnering maar ook in het echt. Ik moet zorgen voor goede herinneringen en niet alleen horen hoe ziek mijn netwerk is. Op dit moment zijn er zoveel zieken die ik goed ken, dat ik niet meer weet aan wie ik moet denken. Ik bel geregeld met iedereen en hoor hoe slecht of heel soms hoe veel beter het gaat met degene. Zelf kan ik ook mijn steentje bijdragen. Mijn belle rose speelt alweer op. Vervelend. Steeds als ik denk dat goed gaat, steekt weer een kwaal de kop op. Maar mijn einde is nog niet in zicht. Hoop ik.

Beste G,
Dood gaan we allemaal, ooit.