Eenzaam maar (niet) alleen

Beste Fiena,

De mismoed heeft toegeslagen. Ik zie het niet meer zitten. Hele dagen, weken maanden moederziel alleen in mijn huisje. Je kunt je omgeving nog zo aangenaam maken, het blijft een gouden kooi. Een kooi met aan de buitenkant de sleutel die Corona heeft omgedraaid. Ik begin het nu echt te voelen. Eerder had ik er weinig moeite mee. Mijn bezoek bleef komen en dat is nu uitgesloten. Ik ben in vrijwillige quarantaine. Ik laat niemand meer binnen. Geen spontane bezoekjes, geen knutselclubje, geen kaartclubje, geen eetclubje, geen lunches, geen filosofieclubje. Niks, nada. Ik ben de hele Godganselijke dag (en nacht) op mezelf aangewezen. Behalve dan de dames en een heer die dagelijks mijn benen komen zwachtelen en ontzwachtelen. Ik zie allen hun ogen vanwege het mondkapje. Mijn hulp in de huishouding zie ik een keer per week gedurende een uur en een kwartier!!! Wij verblijven dan zo mogelijk in afzonderlijke ruimtes. De mijnheer van de apotheek zie ik gemiddeld een keer per week. Hij brengt mijn medicijnen en met een 'prettige dag verder' is hij alweer weg. Soms komen bezorgers pakjes afgeven voor mij en voor diverse buren is niet thuis zijn. Mijn zoon is snipverkouden en laat zich niet zien om mij te ontzien. Een groot gemis. De bovenbuurvrouw zwaait alleen nog maar. Omdat ik geen mens zie blijven kleine klusjes liggen. Dus mijn huis wordt er niet opgeruimder op. Dat was ik namelijk van plan. Flink opruimen. Mijn spullen zo inplannen in diverse kasten en planken zodat ze meteen te vinden zouden zijn. Ik heb geen zin om te beginnen omdat toch niemand het ziet. Ik heb trouwens nergens zin in. Ik doe niks meer. Ik breng mijn dagen in lusteloos rondhangen door. Van de bank naar de eettafel en andersom. Ik lees veel en kijk tv. Koken vind ik ook niet meer leuk. Fiena hoe moet het verder met mij?

Beste B,
Is er dan echt niemand in de buurt die jou een schop onder je kont kan geven?