Terug naar school

‘Kijk, hier heeft de schoolbel nog gehangen; de schroefgaten zitten er nog!’ Dat was het eerste dat ik zei tegen de makelaar, toen we in 2001 voor bezichtiging rondgeleid werden door het Klein College.

Aan het woord is Marc Dumoulin (62), die sinds 2001 bewoner is van de grote zolderruimte van het Klein College, de voormalige jongensschool aan de Munsterstraat te Roermond. Hij vervolgt: ‘de façade is nog geheel intact, maar daarachter heeft in de jaren 90 een complete metamorfose plaatsgevonden. De school biedt nu plaats aan een zestal appartementen en een penthouse. Marc heeft in de jaren 50 de zes klassen van die school doorlopen, en woont nu dus in zijn oude lagere school. ‘Ik zeg altijd tegen de mensen: Ik heb altijd al eens boven de zesde klas uit willen komen, en dat is nu gelukt, want ik woon er nu bovenop.’

Vanaf zijn dakterras, dat bijna letterlijk in de schaduw van de Munsterkerk ligt, kijk je neer op de voormalige speelplaats, die tegenwoordig dienst doet als parkeergelegenheid voor de bewoners. ‘Daar speelden we vroeger met zo’n 200 kinderen. Als de bovenmeester, meneer Giebels, dan drie keer die bel luidde, moesten we allemaal stokstijf blijven staan. Als het dan doodstil was, gaf hij nog een zacht belletje, waarop wij in rotten van twee gingen staan en af marcheerden naar de klaslokalen. Het waren volstrekt andere tijden, zo vlak na de oorlog. Wij vertegenwoordigden de geboortegolf die toen ontstaan is. In hoofdzaak waren we talrijk en om dat allemaal in toom te houden, heerste er een ijzeren regime. De Cathechismus, dat blauwe boekje van de Rooms Katholieken, moesten we allemaal uit ons hoofd leren. Ik heb bij wijze van straf menige passage uit dat boekje mogen overschrijven met mijn kroontjespennetje. Vooral de oefening van berouw...

Die schoolbel hadden

De tegenwoordige bewoners graag in ere hersteld maar helaas konden we die niet meer terugkrijgen. We hebben er nu een wat kleiner belletje neergehangen. Die doet nu dienst wanneer iemand zich per ongeluk op die binnenplaats heeft ingesloten.

Maar goed: de vroegere leerlingen zijn allemaal uitgevlogen, hebben carrière gemaakt, en de meeste leerlingen van toen zijn nu al opa. Ikzelf was dat hele Klein College al bijna vergeten; ik ben in de tussentijd menigmaal verhuisd, en woonde doorgaans in of bij een dorp. Het was voor mijn vrouw en mij in 2001 tijd een definitieve woning voor de oude dag te zoeken. Na 20 jaar in de bushbush te hebben gewoond, was het onze wens om midden in de stad te gaan wonen. Bij louter toeval kwam deze woning op dat moment vrij, en die keuze was toen dus gauw gemaakt.

In ieder geval ga ik nu niet meer met knikkende knieën het gebouw binnen, zoals toen vaker het geval was als ik weer eens te laat kwam!”