Zin of geen zin

Beste Fiena,

Mijn kinderen gingen zonder tegensputteren naar school en mijn kleinkinderen nu ook. Dat is voor mij onvoorstelbaar. School was voor mij horror. Iedere dag was het weer een worsteling om te gaan. Een worsteling die ik heel geregeld verloor. Dan ging ik niet. Ik was ziek, zwak en misselijk en mijn moeder nam dat voor waar aan. De leraressen op de lagere school ook. Ik was in hun ogen een zwak kind.

De ellende begon al op de kleuterschool. De nonnen vertelden urenlang over Jesus. Daar begreep ik helemaal niets van. Mijn ouders hadden nagelaten me daar in op te voeden. Ik kende de gebeden ook niet. Dat voelde niet goed. Daarbij moesten we allerlei werkjes doen waar ik geen zin in had. Dat was ik niet gewend. Kortom na drie weken kreeg men mij met geen tien paarden meer naar het kleuterklasje. Mijn vader zei: ‘laat dat kind toch’. Zo geschiedde.

Op de lagere school, nu basisschool geheten, kreeg ik te maken met nonnen en met ongetrouwde, bejaarde juffen en een hypocriete sfeer. Ik leefde in twee werelden. Op school in een katholieke, strak georganiseerde wereld waar alles moest en niets mocht.

Thuis was ik veel op mezelf aangewezen. Wij hadden een winkel en mijn moeder was dus een werkende moeder. De vrijheid die ik had, was heerlijk. Niemand zat constant op mijn nek of wilde weten wat ik deed of niet deed. Ik voelde me nooit alleen maar juist geborgen. Mijn vader en moeder waren altijd in de buurt als ik ze nodig had. Namelijk beneden in de winkel.

Ik speelde met alle kinderen in de buurt en kon mijn fantasie uitleven in het spelen. Na een hele dag vrij van school in de vakantie, ging ik ’s avonds naar huis met een zeer voldaan gevoel. Ik had goed gespeeld. Datzelfde gevoel heb ik nog als ik lekker gewerkt heb.

Beste N,

Heeft uw baas geluk als u komt werken?