Een beetje kanker (3)

Moon heeft diverse onderzoeken in het zieken huis ondergaan omdat er ‘iets ’ niet goed zou zijn met haar borst.  Ook is er nog de oogoperatie die gedaan moet worden.

Donderdag verwachtte ik een telefoontje van het ziekenhuis over het tijdstip van de oogoperatie. Om een uur ging mijn mobieltje over. Ik hoorde alleen maar het woordje ziekenhuis en daarna hadden ze het over prikken, uitsluiten en ik moest even helemaal schakelen. Dit ging niet over mijn oog, het ging over mijn borst.

‘Even opnieuw’, zei ik tegen de stem aan de andere kant. ‘Ik dacht dat het over iets anders ging’.

‘Er is een afspraak gemaakt op dertien mei om uw borst nogmaals te onderzoeken. Er wordt dan in uw borst geprikt om te kijken of er echt niets zit. Dit doen we om alles uit te sluiten. U moet zich vooral geen zorgen maken, mevrouw, het is alleen voor de zekerheid.’

‘Dus ik ben er nog niet vanaf? ‘vroeg ik ongelovig. ‘Neen,’ zei de vrouw, ‘helaas niet.’

Ik liet anderhalf traantje en ik had medelijden met mezelf. Bert kwam ’s middags thuis en ik zei: ‘We hebben een beetje te vroeg gejuicht, er moet toch in mijn borst geprikt worden. ’Dan zit ik weer een paar weken in een HEL,’ lachte Bert. Ondanks alles moest ik met hem meelachen.

Die vrijdag erna werd ik aan mijn oog geopereerd. Het was een fluitje van een cent en heel erg spannend hoe mijn zicht zou zijn, vergeleken met eerst.  Wat een helderheid, wat een prachtige kleuren, zag ik na een poosje. Geweldig. Ik mocht twee weken niet werken en ik had een heerlijke tijd met zonnen, lezen, filmpjes kijken en winkelen. Ik leefde erg op het moment en probeerde mij niet al te veel zorgen te maken.

Maar de dag van de punctie kwam snel naderbij. Nog steeds onbevangen ging ik naar de röntgenafdeling en de medewerkster legde mij alles uit.

Er zouden vier nieuwe foto’s genomen worden en dan zouden ze precies kunnen bepalen waar het weefsel zat waar geprikt moest worden. Er kwam een vrouwelijke arts bij die mij plaatselijk  zou verdoven.  Aan de bovenkant van de borst zou ze een sneetje maken waarin een dikke naald gestoken wordt en er zouden zes à zeven buisjes weefsel weggenomen worden. Het belangrijkste was dat ik doodstil zou blijven zitten dan was het binnen twintig minuten gepiept.

Weer werd mijn arme borstje gemangeld  en ik stond minuten lang stijf naar voren. Ik concentreerde mij maar op mijn ademhaling want ik kreeg maar weinig lucht. Ik kon niet zien wat ze allemaal deden  maar het duurde eindeloos. “Waarom hangen jullie daar geen spiegel neer, dan kan ik meekijken”, opperde ik. De dames reageerden niet.  Ze waren zo geconcentreerd bezig met de behandeling en eindelijk waren ze klaar. Toen weer even naar de echo om mijn oksel te laten kijken, maar dat duurde gelukkig niet zo lang. De arts kon niets zien in mijn oksel. ‘Als ik kanker heb,’ zei ik boos, ‘Dan eet ik een bezem op.’

De verpleegster vroeg of het tegengevallen was. ‘Ik had me er geen voorstelling van gemaakt,’ zei ik en opeens schoot ik vol. Ik wilde zo snel mogelijk weg. Ik belde Bert en mijn stem brak. ‘Wat is er?’ vroeg hij bezorgd. ‘Ik weet het niet,’ huilde ik. ‘Het werd allemaal opeens zo serieus en reëel. We hebben er zo luchtig over gedaan, maar hier was alles zo serieus en bedreigend.’ Hij vroeg of ik in staat was om te werken. ‘Ja, dat lukt wel.’ ‘Anders kom je gewoon naar huis, hoor.’

In de auto kwamen de tranen echt. Ik was opeens heel erg bang.