Roermond, 26 juli 2015

Hallo Moon,

Mijn hele leven ben ik al emotioneel, super emotioneel. Dat heb ik tot voor enkele jaren moeilijk te verteren gevonden. Sommige mensen vinden het een eigenschap waar men niet trots op hoeft te zijn. Ik liet me door hun intimideren en verstopte vol schaamte mijn tranen. Daar ben ik overheen. Ik laat de waterlanders te pas en te onpas stromen. Ik zeg er wel bij dat mijn tranen niets te betekenen hebben. Dat mijn tranen heel los zitten.

Vroeger, toen ik nog een onschuldig kind was, plaagden mijn broer en zus me door op het knopje ‘tranen met tuiten’ te drukken om mij aan het huilen te brengen. Ze hoefden me maar alleen te verzekeren dat ik een heel arm kind was. De dam brak door en het zilte water was niet te stoppen. Tegenwoordig hoeft maar iemand een zielig verhaal te vertellen over een verre tante of overleden oude oma en ja hoor, ik schiet vol. De verteller kijkt daar raar van op maar daar trek ik me niks van aan.

Mijn broer (15 jaar ouder dan ik) zong vroeger voor mij ‘Cry’ van Johnny Ray. Ik verstond geen woord Engels maar hij zong het met een grote snik in zijn keel en bracht de sfeer van deze song zo goed over dat ik ook begon te snikken. Ik noemde het ‘t jank-leedje’ en ik vroeg hem geregeld om het voor mij te zingen. Hij deed dat met overgave en ik genoot. Gisteren hoorde ik het op de radio en ineens was daar de herinnering in volle glorie. ik hield het niet droog! Maar het is wel zo dat mijn broer het beter zong dan Johnny Ray en met veel meer emotie.

Ik heb één keer een kind ontmoet dat ook vaak met haar tranen kampte. Haar moeder hoefde alleen maar te zeggen: denk maar aan het hondje van oma en het kind brak in snikken uit. Zij had het hondje nooit gekend, het was voor haar geboorte overleden op 17-jarige leeftijd. Zij en ik hebben gewoon een levendige fantasie!

Dag Moon

Hoi Mar,

Ja, je kunt wel zeggen dat ik ook erg emotioneel ben, alleen heb ik mezelf afgeleerd om te huilen. Ik voel me altijd opgelaten als ik een traantje laat en dat heeft natuurlijk met mijn jeugd te maken. Vroeger waren ze niet zo vriendelijk voor een gevoelig typetje. Bij ons thuis werd gewoon toegelaten dat mijn oudere broers mij elke dag pestten totdat ik huilend naar boven rende. Dan hadden ze hun doel bereikt. Ik werd dan ook “bäökmesjien” genoemd. Helaas dachten mijn ouders, opvoed technisch, dat deze geestelijke martelmethode mij sterker zou maken. Nou, die muur die ik om mij heen bouwde, die was wel sterk hoor. Puur, gewapend beton. Niks kon mij meer raken, voor alles haalde ik mijn schouders op, ook voor andermans pijn.

Mijn enige uitlaatklep waren mijn dagboeken. Verder had niemand aandacht voor mijn pijn. Ik leerde geweldig toneelspelen. Met humor probeerde ik het leven toch nog een beetje aangenaam te maken en dat maakte dat ik een geliefde lolbroek werd. Ook het bier verzachtte mijn innerlijke pijn en het uitgaan en feesten.

Toen ik begin dertig was, kreeg ik mijn eerste depressie. Ik ging naar een vervelende psycholoog die concludeerde dat ik altijd op zoek was naar uitersten en dat het gevolg daarvan was dat ik maar weinig rust in mijn hoofd kreeg. Ook toen wist niemand dat ik mij zo voelde. Toch kwam ik uit de depressie.

Het heeft jaren geduurd voordat ik de muur weggewerkt had. Nog steeds staat er nog een stuk fundering en die belet mij nog steeds om mijn emoties te tonen. Gelukkig kan ik nu wel écht lachen.

Groetjes Moon