Roermond, 10 augustus 2015

Hallo Moon,

Als alleenstaande vrouw van zekere leeftijd heb ik een probleem als ik een klusje heb waar een echte man voor nodig is. Meestal komt het wel goed omdat ik fijne vrienden heb, Soms mislukt een project. Een zo’n mislukt project is het ophangen van mijn nieuwe gordijnen op de slaapkamer. Ze liggen al meer dan een jaar te wachten om opgehangen te worden. De oude gordijnen vallen iedere dag een beetje meer uit elkaar van ellende. Ik dacht het goed geregeld te hebben. Mijn tuinman is ook timmerman. Hij kwam op een bepaalde dag voor de tuin en tevens om een ander systeem op te hangen voor de gordijnen. Een goede vriendin zou op dezelfde dag komen om de gordijnen tot de juiste maat in te korten. De vriendin was verhinderd en de tuinman/annex timmerman zag het niet zitten om het nieuwe systeem te gaan inkopen. Een heel jaar lukte het niet om dit klusje voor mekaar te krijgen. Maar, werd mij vanuit diverse kanten verzekerd: het zou goed komen.

Deze week kwam er een engel uit de hemel vallen, Hij heet Gabriël, nomen est omen. Maar zoals snel al bleek, was het systeem waar ik de gordijnen aan op wilde hangen, hopeloos ouderwets, We besloten gezamenlijk om een nieuw systeem te kiezen, een dunne, zeer sterke staaldraad. Inmiddels was de winkel dicht waar de draad aangeschaft moest worden. Deze engel beloofde om na het weekend of later in de week het klusje te komen klaren. Zijn laatste woorden waren: alles komt goed.

Een ander project was het opknappen van mijn houten vloer. Dat kwam goed. Behalve de plinten. Die moesten nog gedaan worden na dat de klussenman enkele andere klussen bij andere mensen geklaard had. De plinten waren eigenlijk de kers op het toetje omdat hij dit werk niet in rekening bracht. Na een week of vier belde ik wanneer de plinten aan de beurt waren. Komt goed, zei de goede man. Vandaag zou hij komen en hij kwam, om af te zeggen. Hij wilde toch liever van het weekend genieten dan op deze zaterdag werk te verrichten. Hij sprak af om in de loop van de week langs te komen. Echt waar, alles komt goed!

Groetjes, Mar

Hoi hoi,

Als alleenstaande vrouw was ik meestal heel gelukkig, maar als er iets in huis moest gebeuren dan voelde ik mij toch wel vaak alleen. Als een lamp het niet deed, dan probeerde ik die zelf open te schroeven, maar vergat ik de stekker eruit te trekken, met als gevolg: een flinke opdonder. Het kastje dat ik zelf ophing was niet waterpas, achter het schilderijtje was een stuk muur weg geboord, de net geplakte fietsenband liep weer leeg en ga zo maar door. Als het dan wel lukte, dan was ik ook wel heel erg trots. Ik heb eens een videorecorder opengemaakt en met een elastiekje tussen twee wieltjes, deed hij het weer. Daar krijg je wel zelfvertrouwen van. 

Nu hoef ik maar te kikken en mijn man vliegt op om het euveltje te verhelpen. Dat is fijn. Maar als er een grote klus te doen is, zoals het huis binnen schilderen, dan geeft hij niet thuis. Ik woon nu bijna vijftien jaar in dit huis. We hebben lang met drie rokers van het huis een bruin café gemaakt. Elke keer kijk ik met lede ogen naar die vergeelde muren en zie als een berg op tegen die schilderklus. Toen we het vijf jaar geleden zelf deden, zat ik een week in de troep en als ik ergens een hekel aan heb is het dat wel.

Gisteren sprak hij de historische woorden uit: ‘Als we eens een vakman in de arm nemen om het huis te schilderen...’ en op dat moment viel er een last van twintig kilo van mijn overbelaste schouders. Eureka, daar had ik nog nooit aan gedacht. Dan kost het maar wat extra’s, maar man, wat een oplossing. Maar ik neem geen bekende of een bevriende schilder, maar eentje die wel komt opdagen met mooi weer. Haha.

Groetjes,

Moon.