Roermond, 7 september 2015

Hallo Mar,

Gisteren trof ik een kennis die drie dochters heeft. De oudste is net elf geworden en van de week is ze voor het eerst ongesteld geworden. MET 11 JAAR !! Toen ik zo oud was, geloofde ik net niet meer in Sinterklaas! Wat erg voor zo’n kind, zo vroeg. Net alsof haar kindertijd nu al voorbij is. Ik was dertien en net op de hoogte gebracht door mijn moeder van de te nemen maatregelen. Ik kreeg badstoffen maandverbanden die ik na afloop zelf helemaal moest uitspoelen totdat ze roze waren. Wat een smerig klusje en wat een dikke proppen textiel had ik tussen mijn benen.

Op de huishoudschool hadden we een feestdag en er werd een spelletje gespeeld. Op de grote pauzeplaats moesten we in een grote kring geblinddoekt op een ballon gaan zitten. Dit lukte mij wonderwel. Later namen enkele meisjes mij apart en ze vroegen heel discreet of ik ongesteld was geworden. Ze hadden namelijk gezien dat ik had doorgelekt. Dit zijn momenten dat de tijd stil staat en dat je van de aarde wilt verdwijnen. Ik schaamde me verschrikkelijk. Toen was menstruatie iets geheims, iets vies, iets wat niemand mocht zien of weten. 

Wat hebben mannen het dan toch gemakkelijk. Het enige vervelende voor ze is, dat er een balletje scheef zit of dat het kopje op het verkeerde moment naar boven schiet. Voor de rest hebben ze alleen maar lol van en met hun geslacht, en dat al vanaf het moment dat ze geboren zijn. Ik heb het altijd erg oneerlijk gevonden en ik was toch liever een man geweest. Ook omdat ik niet voor kinderen heb gekozen is al dit gedoe volkomen voor niets geweest. En nóg heb ik er last van vanwege de overgang. In een volgend leven wil ik een piemeltje, jij ook Mar?

Groetjes
Moon

Hallo Moon,

Nee, ik wil geen man zijn. Ooit, in mijn jonge jaren wilde ik dat wel. Ik heb zelfs even last gehad van penisnijd. Maar ik wilde vooral te paard, de prairie doorkruisen en avonturen beleven. Ik droeg nooit rokken als het niet moest, maar vooral lange broeken. Ik was geen meisjes-meisje. Maar ik wilde dus wel moeder worden en dat is twee keer gelukt. Een derde keer zat er niet in omdat mijn toenmalige echtgenoot twee kinderen genoeg vond. Daar heb ik me bij neergelegd maar wel 22 pleegkinderen in huis gehad. Altijd een korte tijd maar wel intensief.

Ik werd met 14 jaar voor het eerst ongesteld, met 15 jaar kreeg ik verkering. Ik was modern en wilde tampons gebruiken. Dat lukte niet en ik maakte me grote zorgen omdat ik dacht dat ik niet normaal gebouwd was. Op een gegeven moment kwam alles op z’n plek maar doorlekken kennen we allemaal. Inderdaad was de schaamte groot. Eigenlijk helemaal onterecht. Ik had last van mijn ongesteldheid en toch was ik altijd gerust gesteld als het weer zo ver was. Ik dacht dan: ‘alles werkt nog zoals het moet’. De laatste keer is ongeveer 15 jaar geleden en dat is ook prima. Ik heb nooit last gehad van de overgang. Geen centje pijn, geen opvliegers, nachtzweet of stemmingswisselingen. Ik ben de dans ontsprongen in tegenstelling tot de meeste van mijn vriendinnen.

Ik denk dat mannen toch ook wel ergens last van hebben. Het feit dat ze minstens twee jaar achterlopen bij tiener meisjes is frustrerend. Een slechte start naar het volwassen leven. Hun geslacht speelt op, op verkeerde momenten, ook niet leuk. Ze moeten een six-pack nastreven in de sportschool, BRRR. Verder moeten ze zich steeds bewijzen op hun werk. Redelijk vermoeiend. Ze verliezen hun haardos vaak al op jonge leeftijd. Tegenwoordig hebben ze geluk omdat kaal modern is. Maar o wee, als de mode weer lang haar voorschrijft. Dus Moon, het leven gaat voor mannen en vrouwen niet over rozen.

PS. Als jij een mannetje was geweest hadden we dit gesprek niet gehad!

GR. Mar