- MAR EN MOON
Mar en Moon zijn twee buurvrouwen die geen tijd hebben om bij elkaar over de vloer te komen. Ze nemen wel de tijd om te mailen over van alles en nog wat.
Roermond, 22 november 2015
Ha die Mar,
Sinterklaas... wat een mooie herinneringen heb ik daaraan bewaard. Net alsof de winters vroeger veel donkerder, natter en guurder waren, maar dat kwam natuurlijk ook omdat je alles op de fiets moest doen. Dan kwam je helemaal verkleumd thuis van school en dan gingen we zingen. Met alle kinderen rond de piano, die mijn moeder bespeelde, in het donker het hele sinterklaasliedjes repertoire zingen totdat er, tot onze schrik, kéihard op de deur werd gebonsd en er overal snoep werd gestrooid. Wij krioelden over de grond om alle pepernoten, gomballen en schuimpjes op te rapen. Even later kwam mijn vader binnen heel verbaasd vragend wat er gebeurd was. Totdat mijn vader helemaal vergeten was dat hij die avond moest strooien. Wij zaten al een uur te zingen en onze stemmetjes werden helemaal schor. Zwarte Piet liet het afweten. Op school hing er ook altijd een rare spanning. Soms was het klaslokaal afgesloten en was de sleutel zoekgemaakt door Zwarte Piet. Op vrijdagmiddag kwam Sinterklaas dan in eigen persoon en je was stiekem ook een beetje bang voor hem. Toch werd ik nooit uitgekozen om op zijn schoot te komen zitten, dat voorrecht hadden meestal de kinderen van artsen of zakenlui uit de stad. Ik vond dat niet zo erg.
Elke zaterdag mochten we thuis de schoen zetten en de volgende dag lag er een muisje of kikkertje in van chocola met fondant erin. Altijd zeiden mijn ouders: “Sinterklaas is arm, dit jaar.” Dat vond ik heel erg teleurstellend. Maar, de avond voor dat alle cadeautjes op de tafels werd uitgestald kon ik niet slapen van de spanning. ’s Morgens kwam iedereen tegelijk naar beneden. Weer was de sleutel zoek van de deur naar de kamer. Maar gelukkig vond mijn vader hem uiteindelijk en toen we binnenkwamen lag de grote ovale tafel bezaaid met cadeaus met naamkaartjes erbij. Wat een verrassing! Later hielden we pakjesavond. Mijn vader maakte bijna alles zelf, maar hij begon meestal net te laat aan zijn taak, zodat de poppenklerenkast en andere speelgoed nog plakte van de niet opgedroogde verf. Mijn moeder maakte ook veel zelf. Er stonden mánden met pakjes voor de deur, wat wil je met zeven kinderen, maar uiteindelijk waren het ook wel praktische cadeaus en snoep. Toen ik elf was werd mijn geloof in de Sint teniet gedaan. Ik vond het wel jammer.
Is dit herkenbaar, Mar?
Moon
Hallo Moon,
Nee niet herkenbaar. Wij hadden thuis een schoenenzaak en de weken en dagen voor Sinterklaas waren heel druk. Maar de spanning was er wel terwijl ik me niet kan herinneren dat ik in Sinterklaas geloofde. Ik wist altijd al dat hij niet bestond maar toch was ik bang voor hem. Ik wilde ieder jaar een pop en nieuwe kleertjes voor mijn oude poppen. Mijn oudere zus maakte me wijs dat de pop die ik wilde hebben, uitverkocht was. Jammer! Ik kan me ook een jaar herinneren dat ik echt niet wist wat ik op mijn verlangrijstje moest zetten. Ik vond dat ik alles al had. Poppen en kleurpotloden en genoeg kleertjes voor alle poppen. Dus ik vroeg maar een sjaal, gewoon om iets te vragen. Dat jaar kreeg ik een échte poppenwagen met kap. Ik kon mijn geluk niet op.
Later toen ik zelf kinderen had, hielden we pakjesavond met mijn moeder, zus en haar kinderen en diverse aangewaaide alleengaanden. Wij trokken lootjes, een heel gedoe met veel gesjoemel. Voorwaarde was een surprise en een gedicht. Verder hadden we 25 gulden p.p te besteden. De kinderen kregen wel grotere cadeautjes. De surprises bleken ieder jaar ware kunstwerken waar veel tijd en aandacht was besteed. De moeite waard om te bewaren. Sommigen kregen in het gedicht een veeg uit de pan. Soms een te grote veeg zodat er tranen vloeiden. We waren erg hard voor elkaar maar ook heel liefdevol. Tot het jaar aanbrak dat mijn zoon geen pakjesavond meer wilde vieren. Schrik alom. Zijn argument was dat iedereen op het laatste moment naar een winkel rende en wat zomaar wat kocht. Zonder aandacht voor de persoon. Een surprise zat er helemaal niet meer in en de gedichten waren onder de maat. Iedereen had het druk met studeren of werken. Té druk. Er was geen inzet meer. Ik liet zijn ideeën bezinken en moest erkennen dat hij gelijk had. Wij vieren nu al jaren de verjaardag van de goede sint niet meer. Wat ik wel ieder jaar doe is een schaal zo groot als een karrewiel op tafel zetten met speculaas, pepernoten, chocolade letters, noten en appeltjes van oranje.
Mijn eigen kleine feestje.
Gr. Mar
