Bert Poels (44) woont al sinds 1997 in China maar hij is geboren en getogen in de binnenstad van Roermond, op de Steenweg. Zijn ouders hadden slagerij Poels met de nooit overtroffen vleeskunstwerken in de etalage van Witte Donderdag.

Bert vertelt:

Ik ben in de stad opgegroeid en op de Paredisschool bij mijnheer Hechtermans, mevrouw Gootzen en mijnheer Monod de Froideville op de basisschool gezeten. Dat is het begin van alles. Daarna naar het Bisschoppelijk College Broekhin gegaan. Ik heb een zus, zij is twee jaar ouder dan ik en een broer die een jaar ouder is. Mijn zus woont in Haelen en mijn broer in Italië. In 1977 is ons gezin ‘op de Boukoul’ gaan wonen.

Na mijn middelbare school heb ik vier jaar in Den Bosch Levensmiddelentechnologie gestudeerd en daarna ben ik gaan werken.

Werken

Eerst in Friesland bij een zuivelfabriek. Ik heb ook nog een jaar in Friesland gewoond. Dat was wel anders! Maar niet slecht. Toen verhuisde het bedrijf naar Kampen. Dat vond ik te christelijk klinken en ben toen in Zwolle gaan wonen. Op zich een leuke stad. Ik wilde wat anders gaan doen en kwam bij Grolsch terecht in Enschede. Dat is slecht te bereiken van uit Zwolle en toen ben ik in Enschede gaan wonen. Daar heeft ook enkele jaren geduurd. Ik heb nooit moeite gehad om te verhuizen. Ik maakte altijd wel nieuwe vrienden. In dat opzicht ben ik gemakkelijk. Na een aantal jaren kon ik een carrieresprong maken bij een ingrediëntenbedrijf in Meppel. Ik kwam in de export terecht, de technische verkoop. Ik verkocht niet alleen producten maar er moesten ook nieuwe ingrediënten ontwikkeld worden en adviezen gegeven worden. Met mijn opleidingsachtergrond een interessante baan. Vanuit deze baan kwam ik veel in China.

China

In China kwam ik mensen tegen die iemand zochten die een nieuw kantoor wilden opzetten in het zuiden van China in de stad Guang Zhou. Dat wilde ik wel op mij nemen. Ik ben daar in 1997 naar toe gegaan. Ik wilde altijd wel in het buitenland gaan wonen. Ooit heb ik een half jaar op Curaçao gewoond en daar kreeg ik de smaak te pakken. In al mijn banen heb ik veel rond getrokken met name buiten Europa. In Afrika, Zuid-Amerika, Midden-Oosten, Verre Oosten. Ik wist een ding, dat ik niet in Nederland wilde blijven wonen. Mijn persoonlijke voorkeur, qua sfeer en levensstijl, gaat naar Zuid-Amerika. Maar als je kijkt naar de economische ontwikkelingen zit je in Azië beter, met name in China. Ik woon daar nu al 12 jaar. Ik kom gemiddeld een keer per jaar naar Nederland op familiebezoek en een beetje vakantie maar ik werk wel gewoon door.

Gezin

Na zes jaar rondgekeken te hebben, heb ik mijn vrouw Xueqin Wang (westerse naam Michelle) leren kennen. In China hebben mensen vaak naast hun, voor ons moeilijk uitspreekbare naam, een westerse naam. Wang is haar familienaam. We hebben inmiddels twee kinderen, een dochter Yalan (Lanneke) van 6 jaar en een zoon Wenbing (Lammart) van 4 jaar.

Wonen

De stad Guang Zhou heeft 9 miljoen geregistreerde inwoners en eenzelfde aantal ongeregistreerde inwoners. In China bestaat het systeem dat waar je geboren wordt, je ook geregistreerd wordt. Ga je op een bepaald moment in een andere stad wonen, blijf je in je geboortestad ingeschreven en niet in de stad waar je woont en werkt. Veel ongeregistreerde mensen werken in een fabriek en zijn daar ook gehuisvest. Deze mensen hebben het niet breed maar ze hebben het ook niet heel slecht. Toen ik 12 jaar geleden in het land kwam, zag ik wel eens fabrieken die onder de maat waren. Tegenwoordig bouwen ze fabrieken in torenflats met onderkomens voor de arbeiders. Er zijn kamers waar deze jongens met vier tot zes man slapen. Maar daar zijn ze aan gewend. Een echtpaar kan beschikken over een kleine kamer voor hun tweeën.

Voor mij en mijn gezin is het leven daar goed. Ik heb alles wat mijn hartje begeert. Ik kan overal aan komen. Levensmiddelen zijn goedkoper dan hier. Ik zie geen armoede. Het land zorgt goed voor de mensen. Ook op het platteland crepeert niemand meer. Ze hebben niet veel geld maar wel alles wat ze nodig hebben. Ze hebben een stukje land waar ze hun groenten op verbouwen, een varken, kippen. Kijk, de mensen hebben geen inspraak, de vooruitgang laat zich niet ophouden. Maar zo werkt het daar, ze hebben nog nooit iets te zeggen gehad.

Leven

Wij wonen zelf in een ruim appartement in de stad. Op zich heel leuk. Op de achttiende verdieping. Maar we hebben nu twee kinderen in de kleuterleeftijd en we hebben onlangs een huis gekocht met tuin, buiten de stad. Ik neem mijn kantoor mee naar dit buitengebied. Als ik zeg we gaan daar en daar naar toe met kantoor, dan gebeurt dat zo. Helemaal op de Chinese manier! In de streek waar wij wonen heerst een sub-tropisch klimaat. In de winter kan het fris zijn, nooit echt koud en in de zomer heet. Af en toe een tyfoon met wind en regen. De kinderen zitten op een Chinese school. Daar hebben we bewust voor gekozen. Ze leren daar perfect chinees lezen en schrijven. Westerse scholen bieden dat niet. Daar zouden ze een of twee uur per week de Chinese taal leren. Wij hebben geen plannen om te verhuizen. De kinderen zijn tweetalig, Engels en Chinees.

Michelle en ik zijn in China getrouwd en we hebben het huwelijk in Nederland laten registreren.

Contacten

We hebben elkaar leren kennen op een house-warming van een gemeenschappelijke vriend. Michelle heeft Engels gestudeerd, dus dat was prettig. Het begon met sms-sen en daarna een afspraakje. We hebben wel Chinese vrienden en vriendinnen maar...echte vrienden is toch wel anders. Vaak zijn het mensen waar ik zakelijk mee in contact ben gekomen en van daar uit heeft zich iets persoonlijks ontwikkeld. Ik ken weinig buitenlanders die echte Chinese vrienden hebben gemaakt. Ik kan niet precies zeggen waarom dat zo is. De taal is vaak een barriere. Ik spreek zelf een beetje Chinees maar niet vloeiend. Ik heb geprobeerd het goed te leren maar het is echt een moeilijke taal. Er wonen best veel buitenlanders, ook veel Nederlanders. Je kunt ze onderscheiden, de mensen die voor eigen rekening daar wonen en werken en degenen die uitgezonden zijn door bedrijven voor een bepaalde tijd. Deze laatste hebben vaak hun eigen (buitenlandse) familie bij zich. Zij vestigen zich in een besloten gemeenschap met andere buitenlanders. Ze creëren hun eigen wereld. Helemaal gericht op hun behoeften, heel luxe en heel duur. Daar hebben wij niet voor gekozen ook uit praktische overwegingen, wij hebben geen hele grote zak geld tot onze beschikking! Ik zou er trouwens ook niet willen wonen.

Eigen bedrijf

In 2003 heb ik mijn eigen bedrijf opgezet in consumptie-ijsjes. Wij verkochten op zeven plaatsen in de stad ijsjes. Niet zoals gewoonlijk in China in dure winkelcentra met hoge huurprijzen waar een bolletje ijs drie euro moet kosten, maar in gewone woonwijken waar gewone mensen wonen. Onze ijsjes waren heel betaalbaar voor iedereen. Maar op een gegeven moment ging de overheid moeilijk doen over zakelijke bestemmingen van onze panden. In 2004 werden de licenties op de panden niet meer verlengd. Toen heb ik de hele handel verkocht en ik ben met een partner in Nederland een bedrijf begonnen in klein spul, zoals pluchen beestjes, boekjes, petjes, speelgoed, balpennen en nog veel meer. We hebben nu een kantoor met elf medewerkers, voor de helft met merchandising voor bedrijven en voor de helft verkopen we technische onderdelen voor machines met name matrijzen, ijzerwerk, giet- buig- en knipwerk. Van heel simpele dingen tot heel complexe ontwerpen. We zijn redelijk veelzijdig. We hebben een kantoor in Zwolle en een kantoor in GuangZhou. In Zwolle vindt een stuk verkoop plaats en de bestellingen worden in China gemaakt om de eenvoudige reden dat vooral handwerk daar goedkoper is. Als er een mal gemaakt moet worden, is dat bijna allemaal handwerk.

Terug

Ik weet eigenlijk wel zeker dat ik niet terugkom. De kinderen groeien daar op, het zijn chinezen en vanwege hun internationale achtergrond verenigen zij het beste van twee werelden in zich. Maar ik hoop en denk dat als de kinderen volwassen zijn, wij rondkijken waar we ons willen vestigen. Maar dat is pas als ik niet meer werk. Dat kan best China of ergens anders in Azië zijn. Ik denk niet dat het Nederland of Roermond zal zijn. Ik heb goede herinneringen aan Roermond, mijn jeugd ligt hier en mijn moeder woont hier. Ik vind het altijd leuk om naar Roermond te komen maar ik vind het nét zo leuk om weer terug naar China te gaan.