Jeroen Vogtschmidt (40) is van beroep kunstschilder. Hij is een half jaar geleden neergestreken in Maasbracht. Hij is al vele keren verhuisd en daar komen hoogstwaarschijnlijk nog ettelijke keren bij. Hij is niet van ’hier’ maar voelt zich ‘hier’ wel thuis.

Jeroen vertelt:

Ik ben in Den Haag geboren en ik heb nog nooit eerder in Limburg gewoond. Na mijn middelbare schooltijd ben ik naar Indonesië vertrokken. Ik heb ook nog in Spanje gewoond. Vanwege het beroep van mijn vader en de avontuurlijke instelling van mijn ouders heb ik al op vele plekken in Nederland gewoond. We zijn wel 20 keer verkast. Dat was niet altijd gemakkelijk als kind. Je moet toch steeds je vriendjes in de steek laten en dat soort dingen. Aan de andere kant: ik ben zo vaak verhuisd dat ik er aan gewend raakte. Mijn ouders wonen nu ongeveer drie jaar in de buurt van Maasbracht. Ik ben in Maasbracht terecht gekomen omdat daar woonruimte beschikbaar was. Mijn zusje woont ook hier in de buurt. Mijn vrouw Marlina komt uit Indonesië vandaar dat we daar ongeveer vijftien jaar gewoond hebben. Zij is gewoon met mij mee naar Nederland gekomen. Wat dat betreft is zij heel on-indonesisch, zij is thuis waar ons gezin is. Wij hebben twee kinderen, een dochter van veertien, Yakima en een zoon, Ray van elf jaar. Kijk, omdat ik kunstschilder van beroep ben, kan ik overal wonen. Ik ben hartstikke vrij.

Limburg

We zijn in Limburg terecht gekomen toen we een half jaar geleden uit Indonesië kwamen omdat ten eerste mijn ouders hier wonen. We komen uit een hele drukke stad in Indonesië, Bandoeng, maar het is daar wel heel relaxed leven. Als je in Nederland nog relaxed wilt leven, kom je toch al snel op Limburg uit! Het is hier groen, daar ben ik ook aan gehecht. We houden van de natuur met name bossen.

Werk

Ik heb me gespecialiseerd in het schilderen van het oude westen van Amerika, de Indianen. Op termijn is het de bedoeling om in Amerika te gaan wonen. Vanwege mijn werk ben ik daar al vaak geweest. Ik haal daar natuurlijk mijn inspiratie vandaan. Mijn hart ligt bij de oorspronkelijke bevolking daar. In Limburg is er verbazend veel interesse in schilderijen van Indianen. Er zijn geregeld Country en Western evenementen Denk maar aan het Country en Western spektakel in Thorn deze maand. Ik verkoop mijn werk via internet en door het te exposeren in galeries en ook in mijn atelier. Mensen kunnen altijd bij mij komen kijken in Maasbracht.

Ik weet ook niet waar dit specifieke onderwerp vandaan komt. Dat ik kunstschilder ben geworden vind ik niet zo vreemd. In mijn familie komen veel kunstenaars voor. Mijn ouders hebben mij dan ook gesteund in mijn keuze. Het is natuurlijk niet de gemakkelijkste weg in het leven. Buiten dat ik Indianen schilder heb ik ook zes boeken gepubliceerd over de geschiedenis en cultuur van Noord Amerikaanse Indianen. Omdat ik zo’n speciaal thema heb, komen mensen die dit soort werk zoeken al gauw bij mij terecht. Zo heb ik mijn naam gevestigd. Ik heb me in de geschiedenis, cultuur en achtergronden van Indianen verdiept. Dat doe ik al zeker dertig jaar. Ik heb veel boeken gelezen. Ook met veel onzin. Ik ben naar alle grote musea geweest en natuurlijk ter plekke in Amerika gaan kijken. Contacten leggen. Ik ging niet met een ideaalbeeld daarheen en was voorbereid op wat ik zou zien. Kijk, je moet geen op bisons jagende Indianen verwachten. Ik ben toch vooral met hun geschiedenis en cultuur bezig en daar is nog veel van te vinden, als je goed zoekt. Tegenwoordig zijn Indianen weer trots op hun cultuur en keren terug naar hun roots.

Vrouw en kinderen

Mijn vrouw en kinderen zijn het verhuizen inmiddels ook wel gewend. De kinderen hebben wel eens iets van: hé pap moet dat nou weer? Maar er zijn ook veel voordelen. Ze worden echte wereldburgers en ze zijn nu viertalig: Nederlands, Engels, Indonesisch en Soedanees en ze hebben een basiskennis van het Chinees. Verhuizen en alles achterlaten geeft een bepaalde onzekerheid. Ik ken dat gevoel uit ervaring. Maar daardoor kan ik mijn kinderen daarin begeleiden. Wij hebben bijvoorbeeld in Bandung gewoond met zes miljoen mensen. De stad bestaat eigenlijk uit heel veel dorpjes die aan elkaar gegroeid zijn. Je hebt wel een hele moderne stadskern. Daaromheen liggen woonwijken van heel luxe tot heel arm. Wij woonden aan de rand van de stad en we hadden een buitenhuisje ongeveer 15 km buiten de stad. De levensstandaard is daar natuurlijk heel anders. Dat kun je niet vergelijken. Daar kost een echt huis net zoveel als hier een tuinhuisje! De scholen van de kinderen kun je vergelijken met het niveau in Nederland. Ik denk eigenlijk dat het niveau daar hoger is. Dus de kinderen konden heel goed hier instromen op school. Vanwege een bepaalde taalachterstand waren ze lager ingeschaald maar de jongste mag nu een klas overslaan en de oudste gaat naar twee atheneum. Zij zijn een veel strengere aanpak gewend.

Verschillen

Een heel groot verschil tussen Bandung en Maasbracht is de drukte. Het is hier heerlijk rustig. Het klimaat is natuurlijk heel anders. Wij woonden vrij hoog in de bergen en daar is het niet zo warm. Maar er zijn daar zoveel mensen bij gekomen en de infrastructuur is zo uitgebreid dat het een stukje warmer is geworden. Nu is het er gemiddeld wel 30 graden en dat was rond de 25 graden. Ook het wisselen van de seizoenen vinden wij heel mooi. Mijn vrouw vind de herfstkleuren in het bos prachtig en ik trouwens ook. Ja en klagen over het weer hoort er hier gewoon bij.

De manier waarop mensen je benaderen is verschillend. In Indonesië dacht men in eerste instantie dat ik een toerist was. Ik sprak een andere taal en ik heb een andere huidskleur. Maar als ze merken dat je daar woont, zijn ze erg gastvrij. Ik vind dat ze een natuurlijke innerlijke beschaving hebben. Ik kom hier toch een bepaalde mate van hufterigheid tegen. Alhoewel dit in Limburg meevalt. Limburgse mensen zijn gemoedelijk in vergelijking met mensen in het westen. Maar natuurlijk heb je in het westen ook hele lieve mensen...

Een ander verschil wat me opvalt is dat het leven in Nederland veel harder, veel gejaagder is. Dat kan ik in mijn beroep niet gebruiken. Daarom wonen we nu dicht bij het bos. Daar kan ik afstand van de drukte nemen.

Naar Amerika of toch naar Canada

Het hangt van mijn werk af en ook van de scholen van de kinderen wanneer en waar we in Amerika of in Canada gaan wonen. We zijn er nog niet uit wat het gaat worden. Laat ik het zo zeggen als het werk zo belangrijk wordt dat ik er vaak moet zijn, vaker dan dat ik hier ben, dan is het nog een kleine stap om daar te gaan wonen.

Het is niet zo dat Amerika of Canada mijn einddoel is. Ik zie wel. Ik heb geen einddoel, dat heb ik wel afgeleerd. Als het bevalt blijven we. Alle landen hebben ook nadelen, het is alleen maar realistisch om die ook te zien. Daarbij neem je je problemen altijd mee. In Europa worden de verschillen in cultuur toch steeds kleiner. Alhoewel er altijd verschillen blijven bestaan. Kijk maar eens naar Amsterdam en Rotterdam. Er blijft een eeuwige concurrentie. Dat is denk ik de volksaard. Ik kom niet uit Limburg en dat horen de mensen aan mijn spraak. Maar als je elkaar beter leert kennen, ga je elkaar accepteren. Iedereen heeft zijn eigen manier om de dingen te doen. Dat maakt de wereld interessant. Ik vind Amerikanen ontzettend aardig. Ik voel me daar heel veilig, ook in grote steden. Ook in het verkeer zijn ze heel netjes, daar kunnen wij nog iets van leren. Dat is mijn ervaring. Och, het overgrote deel van de mensheid haalt geen rottigheid uit.