Juliette van Emmerik (44) ging 20 jaar geleden met haar jonge gezinnetje het grote avontuur tegemoet. Ze had geen idee wat haar te wachten stond. Je bent jong en je wilt wat1 Zij wilde een mooie toekomst met meer ruimte en meer vrijheid. Kwam die droom uit?

Juliette vertelt:

Toen wij naar Australië vertrokken was ik drie jaar getrouwd met Gregor en we hadden twee kinderen, Merel en Bob. Het idee om naar Australië te emigreren is mijn schuld. Gregor was eigenlijk al geëmigreerd maar was vanwege familieomstandigheden terug gekomen. Wij leerden elkaar in die periode kennen en Gregor vertelde zo prachtig over dat land en we moesten van hem altijd naar ‘The Flying Doctors’ kijken... Op een gegeven moment had ik het idee om daar naar toe te gaan, voorgoed. Het moment was misschien niet zo goed gekozen, Gregor was net een studie begonnen aan de Kunstacademie in Maastricht. Ik wilde niet nog drie jaar wachten tot hij zijn studie had afgerond in verband met de kinderen. Je rukt ze dan toch uit hun vertrouwde omgeving. Nu waren de kinderen nog heel jong. Het was voor mij nu of nooit. De voorbereidingen hebben toch nog een jaar geduurd maar toen vertrokken we. Omdat we in de bijstand zaten, kregen we de tickets van de overheid. Met de boodschap dat we minstens drie jaar weg moesten blijven.

Het nieuwe begin

We kwamen in Sydney aan met 2000 Australische dollars op zak! (Een Australische dollar was toen FL 2,20 waard. We mochten wonen bij vrienden van Gregor. Hij en zijn vrouw hadden een groot huis en daar bleven we twee maanden. Dat verblijf bij deze mensen ging niet van een leien dakje. Laat ik het daar maar bij houden. Gregor ging meteen op zoek naar een baan. Hij is van origine bloemist. Maar ik zat met de kinderen midden in Sydney. Ik was in shock. Die drukte, ik sprak anderhalf woord Engels. Ik had op mijn eindexamen voor Engels een 1 komma 3! Toen wij in Australië aankwamen verkeerde het land in een recessie, de Australische dollar was gekelderd, Gregor vond niet meteen een baan. Wij hadden dus 2000 Australische dollar te besteden. We kochten voor 1200 dollar een auto. Honderd dollar hadden we al uitgegeven. Op ons spaarboekje van de bank stonden nog 700 dollar. Doordat de bankmedewerkster een fout maakte, stond er plotseling 2700 op ons boekje. Ik zag dat gebeuren. Ik dacht: ‘weg hier’ en we hebben er nooit meer iets van gehoord. Hetzelfde met de rekening voor het vervoer van de container met onze spullen uit Nederland. Dat kostte 900 dollar. De ambassade zou de rekening voorschieten maar zij kregen tot op heden nooit een rekening van het containerbedrijf. Wij hebben dus ook nooit iets hoeven te betalen. We hebben 2900 dollar geluk gehad!

De realiteit

Gregor vond uiteindelijk een baan. Hij hielp een man die bomen onderhield. Snoeien, kappen enz. Deze man verhuurde ook een huisje voor 60 dollar per week. Dat hebben we genomen. Klein maar wel gezellig. Gregor verdiende 300 dollar per week, daar ging 60 dollar aan belasting van af. Dus een vetpot was het niet maar het lukte. We legden onze eigen groentetuin aan. Gregor heeft daar een jaar gewerkt. In de weekenden kluste hij bij. Van dat geld kocht hij zijn eerste vrachtwagen. Hij is in die tijd al opleidingen gaan volgen voor boomchirurg. Na een jaar of zes, is hij voor zich zelf begonnen als boomchirurg. Inmiddels was ons derde kind geboren, Jaz. Ons gezin was compleet.

Heimwee

De eerste jaren in Australië was ik eenzaam. Ik zat alleen thuis met de kinderen en Gregor werkte heel veel. Ik ging wel naar zogenaamde ‘moedergroep’. Een keer per week. Maar daar voelde ik me niet thuis. Als je geen eigen huis had met een stuk land, telde je niet mee. Toen ben ik ook naar ‘huis’, naar Roermond gekomen met Merel en Bob. Dat was na ongeveer drie en een half jaar. Jaz was er nog niet. Ik had heel erg heimwee en was depressief. Ik ben een week of zes hier geweest. Ik vergeleek Nederland steeds met Australië en over het algemeen vond ik alles beter in Australië. Toen wist ik dat ik toch dáár thuishoorde en nooit meer hier zou willen wonen. Ik vind hier alles klein, de huizen, te weinig ruimte, te veel mensen.

Bezoek

Mijn vader en moeder kwamen in die tijd ieder jaar bij ons op bezoek. Mijn vader vind Australië helemaal niets. Het is volgens hem een barbaars land met alleen maar giftige spinnen en slangen. Mijn moeder is elf jaren ieder jaar op bezoek gekomen gedurende een week of zes. De laatste keer zijn ze samen geweest in 2005.

Toen ik ben gaan werken in 1996, voelde ik me daar helemaal thuis. Ik ben assistente van een leerkracht op een school voor kinderen met een beperking. De beperkingen zijn van allerlei aard. Maar het is wel een echte school. Ik werk vijf dagen per week, op zaterdag poets ik mijn huis en op zondag doen we leuke dingen. Ik zit bij een musicalvereniging, bezoek vrienden, ik heb echte vriendinnen gevonden en ik doe veel met school.

Eigen huis

We wonen inmiddels al elf jaar in ons eigen huis op ons eigen stuk land van 34 hectare ongeveer 200 km van Sydney. Het ligt in de buurt van Bathurst, een stadje zoiets als Roermond. Onze naaste buren wonen op ongeveer een kwartier rijden met de auto. Er stroomt een rivier door ons land, het huis is heel groot en we hebben een zwembad. Het land hebben we al in 1992 gekocht. We gingen daar de eerste jaren geregeld met de kinderen in een camper kamperen. Het huis hebben we helemaal zelf gebouwd. Dat heeft ongeveer vier jaar geduurd. In die tijd woonden we al in een huis vlak bij. Gregor was voor zichzelf begonnen en de zaken liepen goed. Ik ben nog een jaar zijn secretaresse geweest. Maar dat werk beviel me helemaal niet. Ik heb me eigenlijk te weinig met de bouw van ons huis bemoeid omdat ik zo’n heimwee had. Nu passen we het helemaal naar mijn smaak aan wat betreft de tegels in de badkamer en nog een paar dingen.

Familieleven

Onze kinderen zijn inmiddels volwassen. Merel en Bob studeren allebei en wonen niet meer thuis, Jaz, de jongste is sinds kort in de voetstappen van zijn vader getreden. Hij werkt bij hem. Dat was zijn wens en tot nu toe gaat het goed.

Ik heb wel sommige Nederlandse gewoonten in ere gehouden. Wij aten bijvoorbeeld altijd samen aan tafel. Dat doen Australiërs niet. Daar eet iedereen als het hem of haar uitkomt. Kinderen die hier kwamen vonden het altijd heel gezellig. Ook Sinterklaas hebben we jarenlang gevierd. Nu doen we nog steeds surprises maar dan wel met de Kerst. Mijn kinderen zijn echte buitenkinderen. Ze houden van jagen en vissen, tenminste de jongens.

Aeve thoes

Ik ben nu in mijn eentje in Nederland om mijn vader en moeder te verrassen. Ze zijn 50 jaar getrouwd. Mijn zusjes Françoise en Ellen en ik hebben het geheim gehouden voor ze dat ik overkwam. Dus afgelopen zondag tijdens een etentje bij mijn zus Françoise kwam ik opeens te voorschijn. De verrassing is helemaal gelukt! We hebben wel moet liegen dat de stukken er van af vlogen, maar ze hadden helemaal niets in de gaten. Ook dit artikel in De Trompetter is een onderdeel van de verrassing. Het is leuk dat De Trompetter verschijnt op de dag van hun jubileum.

Mam, pap van harte proficiat van jullie drie dochters, schoonzoons, kleinkinderen en verdere familie!