Hugo Petrus Gerardus Welling (74) emigreerde 52 jaar geleden naar Australiê. hij was toen 22 jaar. Hij spreekt nog heel goed Nederlands met een mooi accent. Hugo was aeve thoes in Roermond en zocht samen met zijn vrouw, dochter, schoonzoon en drie kleinkinderen alle oude bekende plekjes in Roermond op.

Hugo vertelt:

Ik wilde mijn familie bijvoorbeeld mijn geboortehuis laten zien. Het huis in de Schoenmakersstraat is afgebroken maar we mochten in de kelder kijken waar ons gezin heeft gewoond in de oorlog. Daar, vóór dat huis heb ik onze drie kleinkinderen die meereizen, een klein gouden kruisje omgehangen. Ik heb de hoop uitgesproken dat zij zich dit moment later kunnen herinneren en dat zij altijd blij en gezond zullen blijven.

Mijn familie

Ik ben geboren in Beek in Gelderland in 1934. In 1939 zijn mijn vader en moeder in Roermond gaan wonen. Mijn vader nam hier in Schoenmakerstraat 18 een filiaal over van de VELO Wasmachine Maatschappij. In 1956 bestond ons gezin uit vader, moeder en 11 kinderen. Ik was de oudste met 22 jaar en mijn zusje Loesje was met twee jaar de jongste toen wij naar Australië vertrokken. Dat de keus op Australië viel was omdat een zus van mijn moeder daar al woonde. Zij schreef dat het weer altijd goed was en ook dat er genoeg werk te vinden was. Het was voor mij een avontuur om naar zo’n ver land te gaan. Ik vond het wel jammer om alle Roermondse meisjes en mijn vrienden achter te laten. Gelukkig heb ik ook meisjes leren kennen in Australië! De eerste maanden heb ik heimwee gehad naar mijn vrienden. Ik schreef bijna iedere week een brief en ik kreeg ook iedere week brieven terug. Tegenwoordig krijg ik nog maar één brief in de twintig jaar.! Ik heb de brieven allemaal bewaard.

Op de boot

We gingen met het hele gezin met het schip ‘De Oldebarneveld’. Wij waren de grootste familie op het schip met 1000 passagiers. Toen we in Australië aankwam, werden we in iedere plaats waar we aanmeerden, ontvangen door de pers. Ze stonden klaar met camera’s en de volgende dag stond dan in de plaatselijke krant een artikel op de voorpagina over ons grote gezin. Wij hadden het geweldig op de boot. De familiee was nog nooit zo behandeld. Het gezin zat aan een hele grote tafel en werd bediend. We keken onze ogen uit en aten veel te veel. Daarna kregen dan last van zeeziekte. Dus het ging er in en er uit!. De reis duurde ongeveer vier weken.

Werk

Toen we in Adelaide arriveerden met de trein vanuit Perth, waren we al ’beroemd’. Twee dagen later kreeg ik al een aanbod om te komen werken. Ik had voor chef-kok geleerd bij hotel De Kraanpoort en bij bakkerij Jeukendrup in de Schoenmakerstraat heb ik patisserie geleerd. De opleidingen in Nederland stonden goed bekend in Australië. Daarom was ik na drie dagen al aan het werk. Later ben ik daar de baas geworden. Het was een cateringbedrijf. Na vijftien jaar ben ik veranderd van werk en ben naar een sjieke club gegaan. Na een tijdje ben ik bij een luchtvaartmaatschappij chef-kok geworden. De laatste twintig jaar van mijn werkzaam leven heb ik een eigen zaak gehad. Ik leverde maaltijden aan een luchtvaartmaatschappij en aan het casino en aan ziekenhuizen. Ik had 10 personeelsleden. Toen heb ik het geld verdiend waardoor ik nu hier op vakantie kan zijn....

Wonen

Wij kregen meteen na aankomst een groot huis aangeboden om voorlopig te wonen van een Katholiek tijdschrift. Daar woonden we met twee gezinnen, samen 21 personen. Het was heel prettig om niet eerst in een kamp te moeten wonen. Al na een half jaar gingen we naar een eigen woning verhuizen. Dat was mogelijk omdat wij in ons gezin met zes personen werk hadden en geld binnenbrachten. De oudste vier kinderen hebben hun hele salaris gedurende vier of vijf jaar afgestaan om het gezin te onderhouden. Mijn broer Eduard, zat in Holland al op het seminarie en is in Adelaide ook naar het seminarie gegaan en is nu al meer dan 40 jaar priester.

Wennen

In het begin dacht ik dat ik het niet vol zou houden. Alleen al de hitte. Dat was ik niet gewend, 35 graden. Ook de taal verschilde erg van mijn MULO-engels. Niemand verstond mij! Ik heb het snel geleerd door veel naar de radio te luisteren en de krant te lezen. Mijn moeder heeft Engelse les genomen. Ze heeft zelfs leren autorijden. Toen ze 85 jaar was heeft ze nog een reis naar Nederland gemaakt. Ze is 96 jaar geworden. Mijn vader is 20 jaar eerder gestorven.

De natuur was heel anders en ook het eten. Wij waren niet gewend om schapenvlees te eten. Mijn moeder vond het niet lekker ruiken maar het wende. Mijn moeder wilde graag Hollandse dingen kopen. Er was een kleine kruidenier die had enkele dingetjes. Tegenwoordig kun je alles krijgen. We waren een echt Katholiek gezin en ik hoop dat het geloof in onze familie door gaat. Maar dat heb ik niet in de hand.

Trouwen

Na een jaar of vier, vijf kon ik voor mezelf gaan sparen. Ik ben op 32 jarige leeftijd getrouwd met Kathy. We kregen vier kinderen, twee jongens Peter en Luke en twee meisjes Astrid en Bridgette. We hebben nu 9 en een half kleinkinderen! Onze hele familie, behalve een zus, zijn dicht bij elkaar blijven wonen. Deze zus woont in Brisbane. We gingen met dertien personen evacueren en nu bestaat onze familie uit 52 personen.

Herinnering aan de oorlog

In de oorlog hebben we in de kelder gewoond in de Schoenmakerstraat. We hadden geen voedsel, geen water en geen elektriciteit. Er stond een fiets op zijn kop en we maakten licht door aan het wiel te draaien. Mijn moeder was in verwachting van een tweeling. Marianne en Trees zijn in Friesland geboren toen we geëvacueerd waren. De familie waar we toen gewoond hebben, zijn een jaar geleden met vier personen bij ons in Adelaide onze gasten geweest.

Hoe ziet je leven er nu uit?

Het is ons voor de wind gegaan. Ik ben nu allang gepensioneerd en wij reizen veel en genieten van het leven. We zwemmen, bonsai boompjes zijn mijn hobby, we gaan naar veel verjaardagen met grote barbeque’s en zelfs buitenkeukens. We krijgen de kleinkinderen vaak. Dat geeft een hoop rommel en die moeten we dan weer opruimen! We hebben fijne vrienden en we interesseren ons voor kunst. Ik ben Australiër geworden maar ik zou graag twee nationaliteiten hebben gehad. Mijn gezondheid is goed al heb ik een pace-maker. Als het over Holland gaat, word ik toch altijd wat sentimenteel...