Marion Simons ging als jonge meid van 22 jaar werken in Oostenrijk. Veertig jaar later kwam ze aeve thoes in Roermond als Marion Kronewitter-Simons. Wat gebeurde er in die tussentijd?
Marion (60) denkt terug:
Ik werd in Maasniel in 1947 geboren. Ik heb vier zussen en een broer en ben op een na de jongste. Mijn ouders zijn inmiddels overleden. Ik heb in Tegelen mijn verpleegstersdiploma gehaald. Daar raakte ik bevriend met twee meisjes van de opleiding. In 1969, ik was 22 jaar, ben ik met deze twee vriendinnen gaan werken in Oostenrijk. We leerden een patiënt kennen die een winkel in Zelle am See in Oostenrijk, had. Wij waren nieuwsgierig hoe het daar was. Deze patiënte vertelde een en ander, ook dat er een ziekenhuis was waar werk voor ons was. Wij hebben een sollicitatie naar de geneesheer-directeur gestuurd. Hij schreef terug dat we onmiddellijk konden komen. We hebben in juli de brief geschreven en in augustus zijn we al afgereisd richting Zelle am See. We hadden geen idee wat ons te wachten stond. Ik was een heel verlegen, teruggetrokken meisje. Maar omdat we met z’n drieën gingen, durfde ik wel.
In Oostenrijk
Het was een heel oud ziekenhuis maar wel heel gezellig. Daar heb ik ongeveer drie jaar gewerkt. Toen werd een nieuw ziekenhuis gebouwd. Daar werd ik hoofdzuster van de chirurgie afdeling. Dat was hard werken. Daar waaide een andere wind dan in het ouderwetse gezellige ziekenhuis.
Mijn plan was eigenlijk om na een jaar terug te komen naar Nederland omdat ik het te lastig vond om altijd Duits te moeten spreken. Maar het liep anders.
De liefde
Ik ontmoette de ‘liefde van mijn leven’, Karl-Heinz, een Oostenrijker. Ik leerde hem kennen in de disco. Zelle am See is een toeristenoord, dus er was altijd wat doen. Internationaal publiek, in de zomer voor de ‘See’ en in de winter voor het skiën.
Ik zag hem zitten, een knappe jonge man met een pijp. Jammer genoeg haalde hij mijn vriendin om te dansen. Maar daarna was ik toch aan de beurt. Onlangs hebben we ons 25-jarig huwelijk gevierd. We hebben van tevoren een relatie van bijna negen jaar gehad, het is tussendoor ook wel eens uit geweest. Hij studeerde voor ingenieur in Graz, dat is 300 km verder. Ik was al 34 jaar toen we trouwden, we hadden geen haast om te trouwen. Maar hij is en blijft de liefde van mijn leven.
We wilden een gezin stichten en kregen na drie jaar een dochter. Saskia, nu 24 jaar en een zoon, Jan nu 22 jaar. We woonden in Zelle am See. Daar was het natuurlijk door de toeristen altijd ‘high life’. Toen we trouwden ben ik opgehouden met werken.
Het Zwarte Woud
In 1985 zijn we naar het Zwarte Woud in Duitsland gaan wonen vanwege het werk van mijn man. Dat vond ik niet slecht. Ik ben een mens die graag eens ergens andere gaat kijken. Schwartzwald klonk me goed in de oren. Mijn vader heeft zijn levenlang naar het Schwartzwald op vakantie gewild en het is er nooit van gekomen. Mijn man was veel weg voor zijn werk, voornamelijk naar Rusland. Ik was dus vaak alleen met de kinderen. In het begin was het wel moeilijk maar ik heb leuke vrienden leren kennen en nu wil ik nooit meer weg. Alleen het fietsen mis ik. Ik fiets wel de berg af maar ik moet de berg met de boodschappen op lopen. Ook dat ik niet even gezellig bij een zusje kan gaan koffiedrinken, is jammer. Nu ik ouder word komt er niet echt heimwee maar toch wel weemoed of een nostalgisch gevoel boven. In het Zwarte Woud is uiteraard een andere cultuur dan in Nederland maar de mensen zijn hartelijk, alhoewel in het begin wat afstandelijker. Als ik in Roermond ben, merk ik dat de mensen heel spontaan reageren.
Familie in Roermond
Mijn ouders waren bij ons trouwen en bij de doop van Saskia en verder zijn ze nooit meer op bezoek geweest. Ik kwam minstens een keer per jaar naar Roermond. Nu ben ik al twee jaar niet geweest. Ik logeer tegenwoordig bij mijn jongste zus in Roermond. Zij woont in het ouderlijk huis in Maasniel. Een andere zus woont ook in Roermond. De andere zussen en broer wonen in Purmerend, Leiden...Maar deze week hebben we reünie in Roermond. We gaan eerst met z’n allen naar het kerkhof onze ouders even groeten en daarna ergens gezellig uit eten. Bijpraten en herinneringen ophalen aan vroeger.
Met een van de twee vriendinnen waar ik mee naar Oostenrijk ben gegaan, heb ik nog steeds contact. Zij is ook gebleven en woont nu in Linz. De andere vriendin is na een half jaar weer naar Nederland terug gegaan. Haar ben ik uit het oog verloren.
Hoe het verder ging
Ik ben heel tevreden met ons appartement in De Schwartzwald. We hebben een prachtig uitzicht op de Schwäbische Alp. Fantastisch! Onze dochter Saskia heeft Chinees en Rechten gestudeerd en gaat in september trouwen met een hele lieve man. Onze zoon Jan studeert in Stuttgard en doet de dezelfde opleiding als mijn man, machinebouw.
Ik werk nu nog een dag per week in een privé dagverblijf voor senioren met lichte dementie. Dat vind ik heel leuk om te doen en ook genoeg.
Ik heb nooit gedacht: ‘Ik wil terug naar Roermond.’ Waar mijn eigen kleine familie is, daar ben ik thuis!