Het leven bestaat uit afscheid nemen. Ik voel dit steeds duidelijker naarmate ik ouder word. Afscheid nemen is pijnlijk vooral omdat er geen terugkeer mogelijk is. Niet alleen vallen er doden in mijn omgeving. Naasten die ik niet kan missen zoals mijn ouders, buren, voormalige collega’s en vrienden en vriendinnen. Als iemand dood gaat is dat een groot afscheid maar er zijn ook kleine gebeurtenissen die je op een dag voor de laatste keer doet. Ook al realiseer je je dat niet op dat moment. Maar als je na maanden of jaren terug kijkt, weet je dat die keer, toen, de laatste keer was. Bijvoorbeeld een skivakantie kun je niet eeuwig blijven doen. Het is niet verstandig om na je 60e of 65e te denken dat je wel even de zwarte piste kunt doen. Je slaat een jaartje over en nog een en nog een. Op een dag weet je het zeker, ik ga nooit meer skiën.

Eens is het zover dat je zegt het moeilijk te vinden om auto te rijden in het donker. Je schrikt er zelf van. Maar inderdaad je hebt het al een tijdje onbewust niet meer gedaan. Paniekerig denk je meteen: Hoe lang kan ik nog overdag autorijden? Er komt de dag dat je je rijbewijs niet meer verlengd. De programma’s op tv kun je niet allemaal meer volgen. Waar gaat het over en waarom praten die mensen alsof ze op de hielen gezeten worden? Snel, sneller, snelst. Je schakelt over naar de zender Max. Dan is toch wel het einde in zicht?Ineens realiseer je je dat je al heel lang niet meer een pilsje bent gaan drinken in je stamcafé. Katers duren niet meer één dag maar drie dagen. Dat heb je niet meer voor over voor vier uurtjes plezier. Ineens héb je geen stamkroeg meer, je hád een stamkroeg.

Ik liet op een dag mijn haar niet meer laten verven bij de kapper. Gewoon de beslissing genomen: het is afgelopen met mijn mooie blonde haren met high lights. Waarvan ik nog altijd zei dat het mijn eigen kleur was...ooit! Ik heb mijn grijze haren laten uitgroeien. Daarna kort knippen en bijna alle verf was er uit. Ik keek in de spiegel en dacht: niet slecht, wel anders. Ik laat het eens zo. Kijken wat men er van vindt. Ik nam een taxi van de kapper naar huis vanwege kou en gladde trottoirs. Ik kwam aan de praat met de taxichauffeur. Een aardige jonge man. Hij vroeg of ik kinderen had. Ja hoor twee, een dochter van 42 jaar en een zoon van 39 jaar. Hij keek mij in opperste verbazing van opzij aan en zei: Maar jij lijkt twee en veertig....Toen wist ik dat het goed zat met mijn grijze kop!

Beste P,

Afscheid nemen is een beetje sterven.