Ik ben 32 jaar en woon samen met mijn vriend en we zijn onlangs ouders geworden van een prachtige dochter. Het was een wenskind en we willen op termijn graag nog een misschien wel twee kinderen er bij. Voorlopig moet ik de zwangerschap en bevalling nog verteren. Het was allemaal niet zomaar iets wat ik er bij deed. Ik vond het niet gemakkelijk. Mijn humeur was geregeld bij de beesten af. Mijn vriend kreeg het flink te verduren. Hij heeft het opgenomen als een echte man. Hij was dus weinig thuis!Maar nu is alles achter de rug en wij genieten van ons kleintje. Ik heb borstvoeding proberen te geven maar dat lukte niet. Op een avond waren we van pure frustratie alle drie in tranen. Toen was het genoeg en we zijn aan de fles gegaan. Dit gaat allemaal prima. Ware het niet dat ik haar niet uit handen kan geven. Met veel pijn en moeite mag mijn vriend haar de fles geven. Hij mag haar ook soms verschonen. Ik sta er wel bij als een cipier om alles in de gaten te houden. Hij is niet heel handig met haar en ben als de dood dat hij haar laat vallen. Ik heb haar nog nooit alleen bij haar vader gelaten.
Laat staan bij de oma’s en opa’s of andere bereidwilligen. Ik wil haar niet uit het oog verliezen. Toch is ze nu al vijf maanden oud. Mijn vriend wil wel eens samen met mij een avondje uit of voor mijn part naar de bioscoop. Ik kan het niet over mijn hart verkrijgen. Ik vind haar nog te klein om haar aan vreemde handen over te laten. Een ander weet niet zo goed als ik wat ze wil en fijn vindt. Ik weet het beste wat ze nodig heeft. Wat ik heel naar vind is als mensen mijn kind gaan knuffelen. Ooms, tantes of gewoon mensen die ik ken. Ik wil het niet hebben. Ik wil ze dan het kind uit de armen rukken en ik doe dat ook zo ongeveer. Mijn vriend vindt dat belachelijk. Hij vindt mij een kloek die bovenop haar kind zit. Onzin, ik bescherm haar tegen allerlei ziektes die de mensen onder de leden hebben.
Het plan was dat ik weer zou gaan werken maar ik kan haar niet achterlaten in vreemde handen. Ik moet er niet aan denken. Ik doe het niet. We kunnen het ook redden van één salaris. We kunnen dan weliswaar niet twee keer per jaar op vakantie en niet meer zo vaak uit eten maar ik wil er absoluut bij zijn als ze gaat kruipen, lopen en haar eerste woordje zegt. Stel je voor dat ze dit het eerste doet bij een oppas. Ik zou het me zelf nooit vergeven. Ik stel me ook vreselijke taferelen voor dat ze bijvoorbeeld ziek zou worden. Dan heeft ze toch haar moeder nodig?
Fiena, hoe moet dat verder?
Beste P,Zorg dat u heel snel een stuk of drie koters hebt, dan bedankt u een oppas op uw blote knieën.