Hallo Fiena, Ik voel me niet meer vrij in mijn eigen huis. De sociale controle rijst de pan uit. Iedere handeling of juist het nalaten van enige handelingen wordt meteen afgestraft. Het zit zo. Ik heb een oudere zus en zij is altijd heel erg bezorgd om mij. Volkomen ten onrechte. Het lijkt wel de omgedraaide wereld. Ik zou bezorgd om háár moeten zijn. Zij is tenslotte de oudere en de zieke. Ik ben nog relatief jong., Zij is 72 jaar en gehandicapt. Ik heb een groot netwerk om me heen. Ik leef en woon alleen maar heb altijd veel aanloop. Af en toe te veel. Dan heb ik geen zin in telefoon of bezoek. Ik neem de telefoon dan niet op en doe de deur niet open. Ik ben er gewoon niet. Maar dan begint de tam-tam. Zus belt mijn vriendinnen om te achterhalen waar ik ben. Diverse vriendinnen hebben ook al geen gehoor gekregen. Dan slaat de paniek toe. Zou ze daar hulpeloos liggen? gevallen, een gebroken heup, in een plas bloed? Mijn zoon wordt gebeld. Hij is ook al niet te bereiken. De vraag is dan: zouden ze allebei een of andere toeval hebben gekregen? In de vriendenkring en ook al daarbuiten gonst het van de veronderstellingen. Iemand oppert om de politie in te schakelen. Daar moet uit en te na over gepraat worden. Eerst maar eens de buren polsen. Hebben zij kortgeleden nog iets van mij vernomen? Is de kat gesignaleerd? Komen er vreemde geluiden uit mijn appartement? De buren ontkennen alles. Inmiddels wordt er een vergadering belegd bij mijn zus thuis. Het gezelschap drinkt zich tevens wat moed in, in de vorm van enkele glazen wijn. Een delegatie wordt naar mijn huis gestuurd om eens flink op de bel te duwen en op de deur te kloppen. Ik heb mij intussen teruggetrokken op mijn slaapkamer met mijn kleine tv en geniet van een duitse krimi. Ik hoor en zie niets anders, wat ook de bedoeling is. Ik probeer dapper de telefoon te negeren. Als de krimi (goed) is afgelopen en de moordenaar gepakt, besluit ik maar eens de telefoon op te nemen. Ik erger me aan het constante gebel. Zus aan de telefoon, hysterisch. Ik ben al bijna dood en begraven. Volgens haar moet ik naar de huisarts en ik moet ook een sleutel bij haar neerleggen. Iedereen moet weer gebeld worden om te vertellen dat mij niets mankeert. Zij bellen mij weer allemaal om hun opluchting uit te spreken. Ze hebben ook allemaal voorstellen om deze situatie in het vervolg te voorkomen. Telefoon aan bed, twee keer per dag contact, her en der een huissleutel neerleggen. Fiena, ik doe het allemaal niet! Ik neem het risico. Ik trek me af en toe terug en geniet daar van. Ik meld me weer als ik daar zin in heb. Beste V. Ik denk niet dat we ooit in de krant zullen lezen dat u veertien dagen dood in uw appartement heeft gelegen.