Beste Fiena,

Voor mijn gevoel leef ik in een volkomen wanordelijke wereld. De dingen gebeuren in een voor totaal onvoorspelbare volgorde. In mijn hoofd is het een warboel. Ik vergeet alles. De meest normale dingen die een mens gewoonlijk iedere dag opnieuw doet, moet ik iedere dag opnieuw ontdekken. Bijvoorbeeld mijn tanden poetsen. Dat vergeet ik gemakkelijk. Als het te laat is en ik zit al in de trein, denk ik er aan dat ik mijn tanden niet gepoetst heb. Ik voel me dan vreselijk ongemakkelijk. Ik moet ook steeds goed nadenken hoe ons koffiezetapparaat werkt. Dat moet ik zo ongeveer iedere dag opnieuw uitvinden. Een kleine troost is dat het in de familie zit. We zijn allemaal redelijk intelligent. Daar ligt het niet aan. Het is een of andere weeffout dat ons gewone alledaagse dingen laat vergeten. Een voorbeeld van een rommelige dag: Drie collegaatjes zouden bij mij komen ontbijten om 10 uur op een zaterdag. Ik had alle lekkers in huis behalve de verse broodjes en de vlaai. Een goede vriend zou deze komen afleveren als hij voor zichzelf ook boodschappen deed. Doordat ik zonder mij te concentreren een boodschappenbriefje gemaakt had, stond er in plaats van 6 verschillende kleine eenpersoons vlaaitjes, 6 grote vlaaien. Mijn vriend had het al vreemd gevonden dat ik zoveel vlaaien nodig had. Maar ja, het stond op het briefje. Ik schrok me rot toen hij de stapel vlaaien afleverde. Ik probeerde het geval wat te verdoezelen omdat mijn collega’s er al waren. Toen bleek dat ik de broodjes vergeten had op het boodschappenbriefje te vermelden. De vriend wilde wel even terug gaan naar de bakker en broodjes halen en tevens de Volkskrant. Inmiddels zaten wij met z’n vieren aan een mooi gedekte tafel te koekeloeren. Een kwartier later kwam de vriend met de krant maar alweer ...zonder broodjes. Die waren uit zijn fietstas gestolen toen hij de krant kocht! Hij was zo aardig om nog eens naar de bakker te gaan. Ik heb hem als dank een vlaai cadeau gedaan. Inmiddels uitgehongerd stortten de dames zich op de broodjes en de vlaaien. Daar werd gelukkig een flinke bres in geslagen. De rest heb ik in de, toch al volle, diepvries kunnen proppen. Waarschijnlijk komen de vlaaien er flink gekreukeld uit.

Diezelfde avond ging ik met de taxi naar vrienden. Zij wonen al twintig jaar op dit adres op de Donderberg. Maar ik wist de naam van de straat niet meer. Ik dacht dat ik wel aanwijzingen kon geven. Maar dat lukte niet goed. De wanhopige taxichauffeur en ik hebben een half uur rondgereden en zijn minstens tien keer langs het huis van mijn vrienden gekomen. De vriend had op een gegeven moment in de gaten dat een taxi wel erg vaak langs kwam. Hij kent mij goed en zag de bui al hangen. Hij is naar buiten gegaan en heeft gewacht tot we weer langs kwamen....Fiena hoe moet dit verder met mij?

Beste L.

Zorg dat u deze vrienden houdt.