Beste Fiena,

Mijn man en kinderen zeggen altijd dat ik hun voorpret bederf. Ik vind van niet., Ik ben realistisch. Mijn man en ik zijn allebei voor in de veertig en we hebben vier kinderen tussen vijftien en twintig jaar. Ze hebben allemaal veel fantasie en bij ons is altijd iets loos. De kinderen brengen graag vrienden en vriendinnen mee naar huis. Dat vinden wij erg gezellig. De kinderen zijn jong en hebben veel ideeën over het leven. Ze willen van alles en ze komen met de meest wilde plannen op de proppen. Nu is het zo dat mijn man daar helemaal in mee gaat. Of het nu een reis per motor betreft naar India of een eigen zaak opzetten in Chinese hebbedingen of zelf het hele huis verbouwen. Hij vindt alles prachtig. Man en kinderen kunnen avonden, dagenlang plannen maken en uitwerken. Op papier is het altijd een groot succes. Obstakels zoals eerst de school afmaken of het benodigde geld bij elkaar krijgen speelt in hun plannen geen rol. Ik moet altijd degene zijn die hun fijntjes wijst op het onmogelijke van hun plannen. We leven in een maatschappij waarin je niet zomaar alles kunt opgeven en je neus achterna gaan. Hetzij op een lange reis of het opzetten van een business of het realiseren van een goed doel. Je kunt wel idealistisch zijn maar realistisch zijn in het uitvoeren van je plannen. Als ik op zo’n moment van euforie over weer een gewéldig idee, ze weer met beide benen op de grond zet, is Leiden in last. Ik ben de kwaaie in huis die altijd alles verpest met mijn sombere prognoses. Ik ben degene die alles de grond in boort. De grote bederver!

Hele reizen worden uitgestippeld in onherbergzame gebieden, liefst per fiets. Ze zien helemaal voor zich wat en wie ze allemaal zullen tegenkomen. Ze verdiepen zich in een land en ’s lands eer en gebruiken. Als je ze hoort spreken vertrekken ze overmorgen. Ik hou mijn hart vast want op een slechte dag voeren ze hun plannen echt uit.

Laatst kwam het idee bij ze op om een bank te beroven. Ze tekenden stadskaarten en groeven in gedachte tunnels en maakten lijsten met benodigdheden. Toen was bij mij de maat vol. Dit is misdadig. De ellende begint met een grapje tot het zover komt dat iedereen in de gevangenis zit en er moorden gepleegd zijn. Niet gewild maar wel gebeurd. Je moet er toch niet aan denken. Mijn man en kinderen zagen het als een grote grap. Natuurlijk waren ze niet van plan om een bankroof te plegen. Alleen het plannen maken is voor hun genoeg. Ik zou spoken zien. Ik zie dat zij alleen het grote geld zagen.

Fiena hoe hou ik ze tegen?

Beste P,

Ze hebben inderdaad veel fantasie maar u ook!