Beste Fiena,
De rollen zijn nu definitief omgedraaid. Ik heb de regie uit handen gegeven. Tegen mijn zin maar het kan niet anders. Ik ben nu op een leeftijd dat ik steeds meer moet inleveren. Tot dit jaar heb ik altijd nog alle feesten in mijn huis gevierd met de kinderen, aangetrouwde kinderen en kleinkinderen. Ik ben nu 78 jaar en het heft wordt mij uit handen genomen. Ik ben nu de moeder die ‘ondergebracht’ moet worden op zon- en feestdagen. Ik ben niet meer de spil van het gezin. Maar ik hang er in de toekomst een beetje bij. Mijn man is tien jaar geleden overleden maar dat was geen reden om Sinterklaas, Kerst, mijn verjaardag niet meer te vieren. Helemaal niet. Ik kookte en bakte dat het een lieve lust was. Ik versierde mijn huis en nodigde jan en alleman uit. Niets was te dol. In de loop der jaren kreeg ik wel steeds meer hulp van mijn twee dochters bij de organisatie. Dat sloop er zo’n beetje in. Ik was na die drukke dagen langer moe. Maar ik nam dan mijn rust en alles kwam goed. Ik woon nog steeds in ons grote huis. Logees zijn altijd welkom. Kinderen, kleinkinderen en ook vrienden en vriendinnen die in het noorden van het land wonen. Ik verheugde me altijd op wat drukte om me heen. De laatste jaren moesten de gasten zelf hun bedden opmaken en de boel op orde houden. Ook bij het koken kreeg ik hulp. Ik wilde ook liever niet meer dan één of twee gasten tegelijk. In het verleden was ik nooit te moe of te beroerd om voor een groot gezelschap te koken en te bakken. Ook de boodschappen nam ik voor mijn rekening. Dat ging me steeds moeilijker af. Ik vroeg en kreeg daarbij hulp van mijn kinderen. Ik dacht dat alles goed geregeld was. Maar dit jaar kwamen mijn kinderen (twee dochters en een zoon) met het voorstel om vanaf volgend jaar de feestdagen bij één van hun door te brengen. Om mijn te ontlasten!
Het voelde als een slag in mijn gezicht...
Volgens de kinderen is het misschien ook tijd om te verhuizen naar een appartementje. De schrik slaat me om het hart. Mijn leven is voorbij. Ik ga nu vegeteren. Wachten tot iemand voorbij komt. Achter de geraniums zitten. Ik zie mijn eigen moeder voor mij zoals zij de feestdagen bij ons of bij mijn zus en broer doorbracht. Ze zei wel altijd: “Laat mij maar gewoon thuis.’ Maar daar luisterde niemand naar. Stel je voor, het schuldgevoel dat je zou voelen als moeder moederziel alleen thuis zou zitten! Nee, moeder werd meegesleept, in een gemakkelijke stoel gepoot en daar kon zij het feest vanaf de zijlijn meemaken. Na een lange, lange zit werd ze dan weer netjes thuisgebracht. Ze was er wel bij maar speelde geen echte rol meer in het geheel.
Dat wil ik niet, nog lang niet en eigenlijk helemaal nooit.
Lieve Fiena, hoe ontsnap ik aan dit lot?
Beste G,
Waarschijnlijk ontsnapt u niet aan dit lot. Kinderen zijn keihard!