Beste Fiena,

Ongeveer een week geleden overviel mij een vreselijke gedachte, ik dacht: eigenlijk doet niets er toe. Niets van wat ik doe is echt belangrijk. Eigenlijk is niets belangrijk wat mensen doen. 

Ze maken hun werk of andere activiteiten belangrijk maar in wezen zijn ze dat niet. Wat maakt het uit als je de administratie op en top in orde hebt van je bedrijf of privé. Of dat je braaf iedere dag naar je werk gaat en spullen in een vrachtauto laadt of uitlaadt. Of iets verkoopt in je winkel of in de winkel van iemand anders. Misschien zit je op kantoor iets te doen of geef je les op een school waar kinderen helemaal niets van je willen leren. Ik dacht: misschien is alles wel zinloos wat we de hele dag doen. Wij denken zelf dat we onmisbaar zijn. Niets is minder waar. Als ik ontslag neem van mijn werk, valt er geen gat. Ik ben gemakkelijk te vervangen. De wereld draait gewoon door en de zon blijft gewoon schijnen. 

Kunstenaars, schrijvers, architecten, sommige wetenschappers hebben een iets grotere kans om een plekje in het geheugen van de mensheid te veroveren. Toch verdwijnen zij ooit in vergetelheid. 

Na dit gedacht te hebben, wil ik niet meer mee doen aan zinloze praktijken. Ik gooi het bijltje er bij neer. Ik ga alleen nog dingen doen die mijn leven zin geven. Dingen waar ik volledig achter sta. Wat dat is, weet ik nog niet. Daar ga ik goed over nadenken. Ik neem daar ruim de tijd voor. Ik neem ontslag op mijn werk en ga leven op kosten van mijn vrouw. Om goed na te kunnen denken wil ik geen triviale dingen moeten doen als werken voor de kost. Ik zoek de rust en de stilte. Ik doe helemaal niks. Niks doen is net zo belangrijk of onbelangrijk als wel iets doen. 

Mijn vrouw is het er niet mee eens. Maar ik ga geen discussie hierover aan. Het zou een zinloos gesprek zijn. Als we moeten verhuizen naar een goedkopere woning, is dat verder geen punt. Wat doet het er toe waar je woont? Niemand ligt er wakker van. Ik ook niet. Wij zullen niet verhongeren, dat gebeurt niet in dit land. Ik laat me meedrijven op de stroom die leven heet. Ik zie wel waar ik terecht kom. Niets kan mij nog van mijn stuk brengen. Dit is mijn nieuwe levensinstelling. Ik denk niet dat het mij nog gelukkig maakt om complimenten te krijgen over mijn werk of als ik een goede partij tennis heb gespeeld. Ballen een klap verkopen of er tegen schoppen, ervaar ik nu als totaal zinloos. Kinderspel. Naar tv of naar films kijken of zelfs maar een boek lezen is kijken naar andermans fantasie. Wat heb ik daar aan?

Beste J,

Gooi een steentje in de rivier en de loop van de rivier zal nooit meer dezelfde zijn.