Beste Fiena,

Volgens mij zou de wereld er een stuk beter uit zien als mensen vriendelijk tegen elkaar zouden zijn en vooral situaties met een vleugje humor bekijken. Ik had laatst per email contact met een werknemer van een bedrijf dat hulpmiddelen levert voor mensen met een beperking zoals niet of slecht kunnen lopen of bewegen. Ik ben slecht ter been en had een nieuw soort stoel nodig. Omdat de verzekering mij vergeten was moest de hele procedure opnieuw gestart worden. Aanvraag bij de huisarts, rapport van de ergo therapie, goedkeuring bij de verzekering en bestelling bij dit hulpmiddelen bedrijf. Van dit bedrijf had ik een leenstoel gekregen ter overbrugging tot de echte stoel besteld en gemaakt was. Dit alles duurde ettelijke weken. Het vervelende was dat de leenstoel een niet goed werkend ding was. Hij reed stroef, de wielen draaiden niet mee en ik kreeg rugpijn na een uurtje zitten. Ik werd er sikkeneurig van. Dus ik belde eens met het bedrijf dat de stoel zou leveren. Ik kreeg een aardige mijnheer aan de telefoon maar hij kon niet zeggen wanneer ik de stoel kreeg, in ieder geval niet over enkele dagen, eerder weken. Ook de ergo therapeute van dit bedrijf belde en legde uit dat de stoel speciaal voor mij gemaakt werd. Ik moest toch rekenen op drie weken. Tja, niets aan te doen. Inmiddels had ik enkele keren mailcontact gehad met de aardige mijnheer. Wij noemden elkaar inmiddels bij de voornaam, hij heet Robert. Ik bleef aardig met een vleugje humor. Dat waardeerde hij erg en hij reageerde ook met humor maar zag wel de ernst van de situatie. Hij wilde zelfs iemand sturen om te kijken of er olie bij de stoel moest of aan een schroefje gedraaid moest worden door een professional. Dat is voor mij niet nodig omdat de hele stoel een minkukel is. De manier waarop ik behandeld werd was zo prettig dat ik er blij van werd. Weg sikkeneurig gevoel. Ik wil maar zeggen dat het heel anders had kunnen lopen. Met kwaaie koppen aan beide zijden, schelden, dreigen met het gerecht, slaan en stalken. Ik dacht aan het meisje dat de wereld oproept om iets aan het klimaat te doen. Zij is 16 jaar en reist de wereld rond op een verantwoorde manier om staatshoofden en wat dies meer zij, aan te spreken op hun klimaatbeleid. Dat vind ik heel mooi ware het niet dat ik haar van boosheid vertrokken gezichtje voor me zie. Ze beschuldigt alle mensen van misbruik van de wereld. Ze zegt hoe wij dat durven te doen en niet denken aan volgende generaties. Ik ben van mening dat je mensen niet boos moet bejegenen maar vol vertrouwen en optimisme om samen het klimaat te ontzien.

Beste G,
Een boos gezicht is geen gezicht.