Beste Fiena,

Een droom kwam uit. Eindelijk, eindelijk is het gelukt om mijn hele familie bij elkaar te krijgen op één dag op een en dezelfde locatie. Voorwaar een titanenstuk. Al vele jaren probeer ik dat en het lukte nooit. De een had andere afspraken, de volgende wilde niet komen als een ander kwam, over de locatie ontstond altijd verschil van mening en weer een ander wilde helemaal geen bijeenkomst met de familie. Nooit wezen de neuzen dezelfde kant uit. Een werkelijk dwarse familie. Toch zijn we aan elkaar verknocht. Als er stront aan de knikker is, zijn we er voor elkaar. Maar de kritiek op elkaar is niet van de lucht.

Ik zat dan ook behoorlijk in de zenuwen over deze familiedag. Allerlei scenario’s verschenen voor mijn geestesoog. Van redelijk gezellig tot slaande ruzies. Het begon er al mee dat op deze heugelijke dag de buitentemperatuur steeg tot 36 graden. Dat werkt irritaties in de hand. Dat viel achteraf reuze mee. We zaten op een boerderijtje in een tuin onder de bomen. Een zwembad er bij en niks aan de hand. Een lange tafel met een drankje, een foto waard. Het leek op beelden van een commercial, de ultieme droom van een leven als God in Frankrijk. Zo voelde het ook. De kinderen amuseerden zich en de volwassenen ook. Een en al harmonie.

Een broer van de kouwe kant merkte op dat wij wel een relaxte familie waren. Dat heeft hij toch echt verkeerd gezien. We zijn totaal niet relaxed maar eerder hysterisch. We winden ons nodeloos op over helemaal niets. De vlam slaat zomaar ineens in de pan. Oude koeien worden weer tot leven gewekt. De hond van een neef was ook mee. Hij voelde vrijheid alom en was op een gegeven moment verdwenen. Na een zoektocht door maisvelden en bossen, werd hij gevonden in onze schuur op een koel plekje. Wat een opluchting.

Van tevoren waren er wel wat dingetjes. De man van een nichtje, had de avond voor de familiedag te veel gedronken en was niet wakker te krijgen. Mijn nichtje is niet voor de poes en maakte geweldige stampij. Uiteindelijk vertrokken ze thuis om 12 uur (in plaats van om 9 uur) voor een rit van anderhalf uur naar de locatie. Aangekomen kroop de man met hoofdpijn in een bedstee en sliep zijn roes uit.

Oma (81) wilde met alle geweld mee ondanks de warmte. Niet verstandig, wel begrijpelijk. Maar ja, in de auto kon ze haar zere knie niet strekken en de pijn was hevig. De gruwelijke hitte sloeg toe en we moesten oma met veel misbaar uit de auto trekken en tillen en haar op een mooi plekje in een tuinstoel parkeren. Ze moest weer tot haar positieven gebracht worden met veel koude drankjes en lieve woorden. Toen kwam ze op een gegeven moment weer tot leven. Bij de maaltijd hoorde een soort paprika-prutje voor op het stokbrood. Heerlijk maar te heet voor oma. Verder had niemand last maar oma kreeg subiet haar mond vol blaren. Dat zei ze niet maar ze sprak niet meer. Andere familieleden des te meer, dus het viel niet op dat oma wat stilletjes was. Eenmaal thuis bleek hoeveel ellende ze had doorstaan. Ze kon niet praten van de blaren. Dat was jammer. Maar ondanks deze incidentjes, kijken we tevreden terug op deze dag. Het is volbracht.

Beste K,

Een tweede bijeenkomst is de goden verzoeken.