Beste Fiena,

Al vele weken zit ik in een soort van dip terwijl men zou verwachten dat ik op een rose wolk zit. Ik ben 65 jaar geworden en ik ‘hoef’ dus niets meer wat werk betreft. Ik ben zo vrij als een vogel in de lucht. Ik kan gaan genieten van mijn oude dag. Dat betekent dat ik iedere dag alleen maar leuke dingen kan doen. Ik kan veel tijd besteden aan mijn kleinkinderen, mijn vriendinnen en vrienden, mijn hobby’s en uitjes. Ik kan doen en laten wat ik wil. Dat kan ik nu al vier maanden doen. En het hangt me de keel uit!

Ik ben net een klein kind in een speelgoedwinkel. Ik mag kiezen wat ik wil. Maar dat ene speelgoedje dat ik het liefste heb, is er niet bij. Dus kies ik maar iets anders. De tweede keus, daar word ik niet blij van.

Ik ben niet nuttig. Ik ben niet meer nodig. Daarbij mis ik mijn werk heel erg. Het gevoel dat wat ik die dag gedaan heb, dat dit er toe doet. Mijn geest wordt niet meer uitgedaagd. Ik ervaar niet meer die prikkeling, de prettige spanning om iets tot een goed einde te brengen ondanks mijn eigen twijfel of ik het wel kan. Als het dan lukte, voelde dat geweldig.

Wat ik nu doe, doet er niet toe. Na vier maanden alleen maar ‘feestjes’ is daar de glans van af. Ik wil me weer voldaan voelen na een dag werken. Ik wil het liefste terug in mijn oude baan. Vanwege allerlei regels is dat niet mogelijk. Ik voel me te jong om niet te werken.

Het pijnlijkste vind ik dat mijn werk overgenomen is door een collega en prima loopt zonder mij. Stiekem heb ik gehoopt dat alles in de war zou raken. Niet dus!

Ik heb gedacht aan vrijwilligerswerk. Maar ik wil de waardering voor mijn werk terug zien op mijn bankrekening. In dit geval moet ik aan een bepaalde verwachting voldoen, want anders... Dan voelt het voor mij pas echt als een uitdaging.

Beste Fiena, hoe nu verder?

Beste J,

Ik daag u uit om een eigen bedrijf te beginnen.