Beste Fiena,

Gisteren dacht ik dat het begonnen was. Mijn aftakeling. Ik dacht dat het begin van een ziekte zoals Alzheimer zich aangekondigd had. Ik was bezig geweest met het bereiden van diverse maaltijden boerenkool met verse worst voor mijn zoon. Vindt hij lekker. Ik verdeel de grote hoeveelheid in plastic bakken, ook de worst. Hij doet ze in zijn diepvries. Heeft ie wat aan te pakken. Hij is 47 jaar en single. Hij kookt niet erg goed voor zichzelf maar laat kant en klare maaltijden aanrukken. Goed moet ie zelf weten. Maar ik kan het niet laten om hem af en toe in de watten te leggen. Dat is trouwens wederzijds. Ik ben niet goed met internet. Hij moet geregeld inspringen als mijn computer raar doet. Dat ligt bijna altijd aan mij. Hij lost het op in een handomdraai. Dus ik was druk met aardappelen schillen en de verse boerenkool in een hele grote pan proppen, bouillonblokken erbij en koken maar. Ook de worst in een hele grote koekenpan, Af en toe draaien wat een hele toer is. Worst valt van de vork in de pan, kokende boter over mijn hand enz. Als de boerenkool klaar is, het afgieten. Zwaar, te zwaar voor mij, eigenlijk. Enkele rauwe eieren toevoegen en een klont boter. Dan begint het stampen. Ook zwaar. Maar eindelijk kan alles in de bakjes en het geheel af laten koelen. Als dat klaar is kijk ik als een zeer tevreden huisvrouw naar mijn werk. Mijn zoon is in ieder geval zes keer onder de pannen. Nu is het zo dat ik twee brillen gebruik. Een om de lezen en te koken, mijn leesbril dus en een om verder te kijken, mijn kijkbril. Ik kon mijn kijkbril niet meer vinden. Op de tafel, onder de tafel, onder de bank, achter de kussens, op de vloer. Nergens. Toen sloeg de paniek toe. De buurvrouw zocht mee. Niets. Ik herinnerde me dat Alzheimer patienten hun bril wel eens in de koelkast leggen. Ik haalde de koelkast leeg, geen bril. Ik keek op plekken waar ik helemaal niet geweest was. Noppes. Mijn hart klopte inmiddels in mijn keel. Ik zocht en vond een oude bril. Gelukkig, zo kon ik beter zoeken. Weer alles nagekeken. Maar geen bril. Er was een laatste optie, de vuilnisbak. Ik begon te graaien in mijn vuilnis, aardappelschillen, eierschalen, appelen sinaasappelschillen, koffieprut, verpakkingen... ik wilde al opgeven en toen… eureka, Ik hield mijn bril in mijn handen. Wat een opluchting. Ik herinnerde me toen dat ik altijd al per ongeluk mijn aardappelschilmesje in de vuilnisbak mieterde, samen met de aardappelschillen. Gelukkig is er niets veranderd, gewoon wat ik altijd al verkeerd doe, doe ik nog steeds verkeerd.

Beste N,
Paniek kan een hartaanval veroorzaken.