Beste Fiena,

Heeft u ook wel eens last van plaatsvervangende schaamte? Wat doe je op zo’n moment? Zeker als het een goede vriend of vriendin betreft die een flater slaat. Ik doe dan niets, ik sta er bij en kijk er naar. Beter gezegd: ik kijk weg. Als het in een programma op tv gebeurt, kun je de knop omdraaien, in werkelijkheid niet. Misschien in de grond zakken?

Ik zat vorige week op een terrasje in de stad en bekeek mensen. Zonnetje er bij en een cappucino. Mensen met haast renden voorbij en toeristen slenterden voorbij, veelal in vreemde kleding gehuld. Ik kon vanuit mijn terrasstoel de straat inkijken en zag de mensen al van verre aankomen. Een stel viel me meteen al op. Allebei midden vijftig, schat ik. Hij zeer gesoigneerd met een zwierige zomerhoed op en gekleed in een designkostuum. Licht grijs en ook keurige schoenen (nooit blote voeten). Mevrouw was gehuld in een mantelpakje dat zo te zien rechtstreeks uit Parijs of Milaan kwam. Vroeger een schoonheid en nu nog steeds. Geen haartje verkeerd. Heel subtiele make-up. Ze liepen zelfbewust in het midden van de straat zodat iedereen kon zien hoe bijzonder ze waren. Ze keken zelf niet naar mensen maar er over heen. Uit de hoogte eigenlijk. Mijnheer duwde een rolstoel met daarin een moedertje. Van hem of van haar. Een moedertje zó fragiel. Ze was naar een hoekje van de rolstoel gegleden. Niemand die het opmerkte. Zo te zien had zij de leeftijd van de zeer sterken ruimschoots bereikt. Om niet te vallen had zij haar beentjes, zo dun als stokjes, stevig op de steunen van de rolstoel geplant. Jammer genoeg was haar rokje omhoog geschoven en liet haar knokige blote knietjes vrij, Haar steunkousen reikten niet verder. Maar niet alleen haar knietjes waren te zien maar iedereen kon haar onderbroek zien. Mijnheer en mevrouw hadden daar geen oog voor. Ze hadden het te druk met flaneren en een goed werk verrichten door hun (schoon)moeder uit te laten.

Het was een genante situatie. Niet voor het moedertje maar voor het deftige stel. Ik heb even overwogen om ze aan te spreken maar ik bleef toch maar werkeloos toezien. Ik was bang dat ik me niet zou kunnen beheersen en het stel de huid vol schelden, of misschien wel een klap verkopen of die dure hoed van mijnheer op de grond gooien en vertrappen. Ik had haar keurige kapsel misschien een beetje vernield en haar een gemene duw geven. Fiena, wat had ik moeten doen?

Beste P,

Dit is dus een dilemma.