Beste Fiena,

Jezelf verwennen, dat schijnt een hele kunst te zijn. Je moet tijd vrijmaken en daardoor een ander misschien teleurstellen. Je moet je werk, je werk laten. Je moet je werk ook uit je hoofd laten verdwijnen en dat schijnt voor een huisvrouw net zo moeilijk te zijn als voor een fabrieksdirecteur. Het ligt er ook nog aan waarmee je jezelf wilt verwennen. Is dat gewoon tijd nemen en uren in bad gaan liggen lezen of is dat een uitje naar Parijs en kopen, kopen, kopen. Moet een ander je verwennen of moet iemand toestemming geven om te doen wat je wilt doen? Wil je iets dat een ander absoluut afkeurt? Zoals vreemdgaan, naar een gokpaleis gaan en blijven tot je blut bent? Een gevaarlijke berg beklimmen?

Wil je jezelf iedere maand, week of dag verwennen?

Hoe ver gaat dat verwennen van jezelf?

Ik ben 47 jaar en een alleenstaande vrouw zonder kinderen of huisdieren. Ik heb een aardige baan en doe wat ik wil. Ik hoef aan niemand verantwoording af te leggen behalve aan mezelf. Ik heb er dus soms moeite mee om mezelf te verwennen. Mensen kijken toch al naar mij alsof mij alles in de schoot geworpen wordt. Het lijkt soms of mensen het mij niet gunnen dat ik iedere jaar minstens een mooie reis maak van een maand. Ik heb al veel van de wereld gezien. Dat zijn voor mij mooie herinneringen. Maar ik heb niemand die deze met mij kan en wil delen. Ik hoef nergens aan te komen met mijn foto’s. Niemand is daarin geïnteresseerd. Daar kan ik nog wel in komen als het tientallen foto’s zijn maar ik wil alleen vertellen en een stuk of tien foto’s laten zien. Verder is men van mening dat ik niets over het opvoeden van kinderen weet omdat ik er zelf geen heb. Ik denk niet dat dit in mijn geval zo is omdat ik via mijn werk veel met kinderen te maken heb. Daarbij ben ik zelf kind geweest. Ik voel mezelf wel eens buitengesloten. Zo is de gewoonte gegroeid dat ik zelden vertel wat ik in mijn vrije tijd doe. Het is frustrerend als mensen jaloers zijn. Dat vind ik pijnlijk voor hun en voor mezelf. Ik weet dan gewoon niet waar ik moet kijken van ellende als ik dat merk. Ik weet ook wel dat je niets kunt doen aan jaloerse gevoelens. Ze mogen er ook zijn. Het is maar net hoe je met deze gevoelens omgaat. Ik ben heel blij dat ik ze niet heb. Ik ben niet jaloers op mensen met kinderen, een groot huis, een gezellig gezin en wat dies meer zij. Ik heb echt niet alles en heb ook wel eens twijfels. Misschien krijg ik ooit spijt dat ik alleen gebleven ben. Dat is tot nu toe niet het geval. Ik probeer ondanks de reacties van mijn omgeving gewoon van alles te genieten wat op mijn pad komt. Ik wil ook de kleine dingen in het leven blijven zien. Ik geniet intens van een goed boek, van een mooie wandeling, een compliment, een zonnige dag, een dag dat een pak sneeuw valt, een zonsopgang in de bergen en vooral dat ik gezond van lijf en leden ben. Fiena, wat wil ik nog meer?

Beste G,

Misschien een keer een ander verwennen?