Beste Fiena,

Tegenwoordig lees ik de overlijdensadvertenties nog secuurder. Vooral de leeftijd van de overledenen vind ik interessant. Ik ben onlangs 67 jaar geworden. Steeds meer mensen van mijn leeftijd overlijden. Dat zet mij natuurlijk aan het denken. Hoe lang heb ik nog. De tijd die ik nog te leven heb, wordt steeds korter. Deze tijd wil ik goed gebruiken. Ondanks enkele gezondheidsproblemen. Deze worden niet beter alleen slechter. Eigenlijk wordt niets gemakkelijker. Ook mogelijkheden worden kleiner. Veel kan gewoon niet meer. Ik zal geen spannende reizen meer maken, nooit leren skaten, niet meespelen in een film, niet duiken in het Caribisch gebied of bungy jumpen en nog veel meer niet. Ik klaag niet, er is ook veel wat ik wél kan doen. Er zijn mensen van mijn leeftijd die niet veel plezier meer in het leven hebben. Leuke gebeurtenissen raakt ze niet meer echt, ook treurige dingen maken niet heel veel indruk. Hun emoties lijken afgevlakt. Ze verheugen zich niet meer op een uitje of een feestje. De meesten vieren hun verjaardag niet of nauwelijks maar ook kerstmis, carnaval enz. Gaat aan ze voorbij. Vaak schuiven ze aan bij hun kinderen of andere familie. Niet omdat ze graag het feest vieren maar om niet alleen te zijn. Een vriendin legt het zo uit: ik heb nu 60 keer mijn verjaardag gevierd, ik heb er geen zin meer in. Zelf vind deze vriendin dat prima. Zij wil rust in haar leven en niet te veel doen. Wel zegt ze dat ze een saai leven heeft. Blijkbaar niet saai genoeg om het te willen veranderen. Ik geniet altijd van haar hilarische verhalen over wat ze meegemaakt heeft. Zelf ziet dat niet. Ik prijs mezelf gelukkig dat ik me wel verheug op alle leuke dingen. Ik heb (meestal) zin om een feestje te geven of een etentje te organiseren en te koken voor een aardig gezelschap. Ik vind veel dingen leuk. Soms kan ik niet slapen vanwege een leuke gebeurtenis die mij te wachten staat. De voorpret is altijd heel groot. De napret ook. Ik wil niet teveel plannen op een dag of een week. Ik wil alles ten volle kunnen genieten en niet van het ene naar het andere leuke moment hollen. Daar ben ik te oud voor! Waarschijnlijk heb ik nog een stukje kinderlijkheid in me. Geen kinderachtigheid, hoop ik. Het is dus wel zo dat ik me steeds bewuster wordt van de eindigheid van mijn leven. Ik hoop van harte dat ik op een gegeven moment klaar ben en met een gerust hart afscheid kan nemen van het leven en van iedereen. Beste Fiena, hoe pak dat aan?

Beste A,
Organiseer een mooi afscheid voor de achterblijvers, misschien kunt u meekijken vanaf een roze wolk.