Beste Fiena,

Nu de hele zorg bezig is te veranderen, ga ik me toch steeds meer zorgen maken. Het was een ver van mijn bed show maar ik stel me steeds vaker voor hoe het is om oud te zijn. Ooit stond ik er niet bij stil dat oude mensen die achter een rollator lopen, ook meestal pijn tijdens het lopen hebben. Niet aan gedacht! Bij mij heerste meer het idee dat een rollator steun gaf en vallen voorkwam. Nu weet ik dat daar pijn bij komt. Ik denk dat lopen dan geen pretje meer is. Maar met een rollator komen mensen waar ze persé willen zijn. Maar stel nu eens dat je steeds meer afhankelijk wordt van hulp. Specialistische hulp bij het douchen, steunkousen aan- en uittrekken, fysiotherapie en nog veel meer.

Het is tegenwoordig de bedoeling dat je kinderen en andere familie en vrienden daarvoor ingeschakeld worden. Dat is voor mij pure horror. Kinderen willen/kunnen misschien wel helpen maar willen ouderen door hun kinderen en familie geholpen worden? Dat is de andere kant van het verhaal en daar hoor ik weinig tot niets over. Persoonlijk wil ik mijn kinderen en familie niet belasten met een zware hulpvraag. Ik vind het fijn als mijn kinderen sommige boodschappen voor mij doen, of kleine klusjes in huis opknappen. Dat vind ik genoeg. Het is helemaal fijn als ik als hulpvrager ook iets voor mijn helpers kan betekenen. De ene hand wast de andere. Als oudere heb je misschien wel kennis en/of ervaring die deze hulpverleners kunnen gebruiken. In dat geval is een en ander in balans en hoeft de een niet heel dankbaar te zijn omdat hij of zij alleen maar neemt en niets kan terug doen.

Schuldgevoel is uit den boze. Degene die eigenlijk zou moeten helpen maar niet in staat is, gaat zich schuldig voelen. Mensen werken hard, hebben zelf een gezin en geen tijd om ook nog hun vader of moeder bij te staan. Ook de afstand kan hulp verlenen in de weg staan. 

Ik kan me daarnaast voorstellen dat een bepaalde vorm van intimiteit (je ouders helpen bij het douchen of luiers verschonen bij incontinentie), eigenlijk een onmogelijke taak is. Niet iedereen heeft een zodanige relatie met zijn kinderen of ouders dat dit aanvaardbaar is.

Het zou mij met een enorm schuldgevoel opzadelen als ik mijn kinderen of familie zou opzadelen met mijn verzorging. Ik wil niet dat mijn familie zich moet opofferen voor mij. Ik wil met mijn kinderen en familie leuke dingen doen, elkaar bezoeken, samen verjaardagen vieren en alle leuke gebeurtenissen met elkaar delen. Soms ook verdrietige  voorvallen, daar ben je familie voor. Je steunt elkaar, je bent er voor elkaar maar wat mij betreft tot op zekere hoogte. Tja, inderdaad, voor mijn kinderen zou ik álles doen. Dat is geen opoffering. Maar andersom is een ander verhaal. Ik wil het liefst verzorgd worden, als ik het zelf niet meer kan, door daarvoor opgeleide mensen. Geen centje pijn.

Beste W,

Daar zit dus de pijn, bij de centen!