Foto: Hans Schoenmakers
Beste Fiena,
Vorige week zei iemand tegen mij dat mijn familie geen doorsnee familie is. Dat vind ik heel lief van haar om dat te zeggen. Nu ik ouder ben zie ik dat ook wel. Maar toen ik kind was werden de leden van mijn familie steevast ‘die gekken van...’ genoemd. Dat vond ik niet fijn. Later ben ik gaan inzien dat ze inderdaad kleurrijk zijn. Onafhankelijk en tegendraads. Ze hebben humor en trekken zich van oudsher niets aan van wat de mensen er van vinden. Mijn vader pleegde te zeggen: ‘Als er niet over je gekletst wordt, bén je ook niets’. En zo is het maar net.
Als ik met leeftijdgenoten (senioren) over onze families praat, valt me op dat ze vaak zeggen dat het toen gewoon zo ging in families. Vader was de baas en de kinderen en moeder hadden ontzag voor hem, soms waren ze zelfs bang voor hem. Dat was bij ons thuis niet aan de orde. Vandaar dat er dag en nacht meningsverschillen waren. Nooit was iemand het met iemand eens. Dat resulteerde dan in een soort van Italiaanse toestanden. Veel geroep om weinig. Buren en andere familieleden werden er bij geroepen om gelijk te krijgen. Dat kreeg niemand. Het ging ook vaak om politieke vraagstukken. In tegenstelling tot de rest van de stad was mijn familie uitgesproken links en zeer wars van de Katholieke partij (KVP) waar je geacht werd op te stemmen. De discussies waren niet van de lucht. Als een minister uit Den Haag in Roermond in een zaaltje kwam spreken, waren diverse leden uit de familie aanwezig. Ze gaven luidruchtig kond van hun mening. Mijn vader en zijn broers hadden wel een klein hartje want ’s nachts droomden ze er van. Het waren nachtmerries.
Mijn familie heeft ook talent op het gebied van schilderen en toneelspelen. In andere families mochten kinderen nooit naar artistieke opleidingen of daar zelfs maar aan denken. Bij ons was de familie er trots op als een kind deze aspiraties koesterde. Niemand had het over een écht vak kiezen. Het was echt genoeg.
Ontzag voor het gezag was ver te zoeken. Zeker op school. Mijn vader wilde ‘zuster klitsreem’ wel even de waarheid gaan zeggen als ik een onvoldoende had gehaald. Dat was voor mij weer een nachtmerrie. Ik heb hem tegen kunnen houden, gelukkig! Mijn moeder stuurde me weer terug naar school toen een mére mij naar huis gestuurd had omdat mijn mouwtjes te kort waren. In dezelfde jurk! Zij gaf niet toe en ik ook niet. Mijn zus ging nog een stap verder en schopte de mére tegen de het zere (scheen)been toen ze daar iets over zei. In de nieuwe lichting van de familie zie ik sommige eigenschappen terug van de vorige generatie. Mijn kleinzoon van acht jaar zei laatst tegen zijn oom, mijn zoon dus: ‘Jij bent anders, daar moet je trots op zijn!’
Beste Z.
Dwazen en kinderen spreken de waarheid.