Lieve Fiena, Je zou kunnen zeggen dat ik een vrouw ben met veel mensenkennis en een gezond verstand. Ik ben mijn hele leven (ik ben nu 45 jaar) omgegaan met mensen. Ik ben verkoopster in een kledingwinkel. Dit werk doe ik voor mijn plezier. Mijn man verdient genoeg, ik hoef niet te werken. Doordat ik met zoveel mensen te maken krijg, zie ik op de eerste blik welk vlees ik in de kuip heb. Als iemand de winkel binnenkomt kan ik hem of haar meteen in een hokje plaatsen. Iemand van mijn eigen stand of iemand die een uitkering krijgt of een hardwerkende arbeider. Ik zie het gewoon! Ik treedt deze mensen dan ook op de juiste manier tegemoet. Ik spreek ze aan op hun eigen niveau. Op die manier zoek ik ook mijn vrienden uit. Ik zie vanaf de eerste ontmoeting of zij bij mijn levensstandaard passen. In het eerste gesprek merk ik of wij dezelfde taal spreken. Want tenslotte, soort zoekt soort. Toen ik mijn man leerde kennen werd mij al heel snel duidelijk dat ik met deze man zou trouwen. Hij had een goede carriére voor zich en hij was het in de meeste dingen met mij eens. Daarbij kwam hij uit een goed nest. Een warm nest heb ik altijd nagestreefd voor onze twee dochters (17 en 18 jaar). Ik heb nooit gewerkt toen de kinderen klein waren. Toen was ik er helemaal voor ze. Op die manier kon ik een oogje in het zeil houden met wie de kinderen omgingen. Ik zocht geschikte omgang voor ze. Dat heeft altijd gewerkt tot mijn jongste dochter in de pubertijd kwam. Toen begon zij vreemde types mee naar huis te brengen. Daar heb ik een stokje voor gestoken. Ik zit niet te wachten op jongeren die er niet uitzien. Met vreemd gekleurde haren en veel te kleine of te grote kleding. Mijn dochters droegen altijd merkkleding en zagen er keurig uit. Mijn jongste dochter nam mij dat niet in dank af en ging zelf ook buitenissige kleding dragen. Ik ben toen weer zelf haar kleding gaan uitzoeken. Zij kreeg geen geld meer van mij voor andere kleding. Op een gegeven moment heeft zij zich daar bij neergelegd. Een grote overwinning voor mij, haar moeder. Misschien moeten meer ouders strenger optreden en kinderen niet te veel de vrije hand geven. Dit zijn de regels en niet anders! Ons gezinsleven verloopt op een kalme, harmonieuze manier. Wij hebben een ritme waar we niet van af wijken. Onze vrije tijd is altijd goed gevuld met activiteiten zoals sporten en uitjes met het gezin. De laatste tijd wil onze jongste dochter vaak niet meer mee. Dat vind ik jammer. Als zij niet mee gaat, wil onze oudste ook niet mee. Soms kan ik ze toch nog overtuigen om mee te gaan maar niet altijd. Nu bekruipt mij het gevoel dat ons gezin uit elkaar aan het vallen is. Fiena, wat kan ik doen om dat te voorkomen? Beste G. Stel u eens voor dat uw man en kinderen vreemden waren en uw winkel binnen zouden komen. In welk hokje plaatst u ze dan? Willoze marionetten? Gedrilde soldaten? Kleurloze individuen? Mensen zonder smaak of mening? Goede dag,, Fiena