Beste Fiena,

Familie vind ik belangrijk. Niet alleen de levende exemplaren maar ook degenen die ons ontvallen zijn. Sommigen al heel lang geleden. Ik heb ze soms niet eens in levende lijve mogen ontmoeten. Toch heb ik hun genen. Ik wil ze achteraf een beetje leren kennen. Dat is mogelijk door foto’s en andere documenten te bestuderen maar dat kan alleen als deze voorhanden zijn.

In deze tijd van keurig opgeruimde, cleane huizen zonder kelder of zolder wordt veel weggegooid. Geen plek om iets te bewaren dat je niet iedere dag nodig hebt. Geen plek voor verborgen schatten. Ik ben in de gelukkige positie dat er wel dingetjes bewaard zijn gebleven. Niet heel veel maar daardoor des te waardevoller.

Ik mag namens mijn familie een groot oud koekblik bewaren waarin prachtige herinneringen liggen. Na een jaar of dertig!!! Heb ik deze papieren nog eens doorgekeken. Ik had drie avonden nodig. Er waren veel overlijdensberichten bij. De oudste was van mijn grootvader van vaderskant geboren in 1867. Van mijn moederskant heeft een neef een stamboomonderzoek gedaan dat terug gaat tot in de 16e eeuw, met familiewapen en al!

Er zijn twee brieven van mijn vader aan mijn moeder. Het zijn kostbare diamanten. Een brief van mijn zus op vakantie bij familie vol heimwee naar huis. Er zijn rekeningen bij van mijn poppenwagen en ook van mijn bruidsboeket. Facturen, handgeschreven door mijn grootvader en door mijn vader. De bedragen zijn ongelofelijk klein. Een schoolrapport van mijn moeder uit 1915, sinterklaasgedichtjes uit lang vervlogen tijden. Correspondentie van vrienden van mijn ouders. Maar ook gewoon gedichten die mijn tante Anna schreef. Ze had talent. En nog veel meer, teveel schatten om op te noemen in dit koekblik.

Ik bewaar zelf tekeningen, briefjes, schoolrapporten van mij en mijn kinderen. Ik ga op alle foto’s van vroeger en nu data zetten en de namen van de personen op de foto. Ik heb heel veel foto’s van mensen die ik niet kan thuis brengen. Dat is zonde. Ze blijven eeuwig onbekenden uit de vorige eeuw of nog eerder. Het verhaal achter deze foto’s kan niet worden verteld. 

Tegenwoordig maakt men van alles en iedereen foto’s waardoor deze niet meer als kostbare herinneringen worden gezien. Wie wil duizenden foto bekijken van onbelangrijke gebeurtenissen? Een paar tientallen foto’s per leven is genoeg. Dan worden ze gewaardeerd. Duizenden foto’s worden een last. Evenzo een teveel aan documenten. Ik heb een speciale lade in de kast waar ik herinneringen en documenten bewaar. Soms hou ik schoonmaak en gooi weg wat niet echt belangrijk is of dubbel. Dat is nodig anders had ik in no-time een heel huis vol papieren herinneringen. Ook op mijn computer staan dingen die na twintig jaar al gedateerd voelen. Ik laat ze mooi staan. Voor later...

Beste L,

Bedenk nu alvast wie deze spullen erft.