Beste Fiena,

Mijn vrouw en ik zijn 85 en 87 jaar en al meer dan 60 jaar getrouwd. Wij zijn niet gezegend met kinderen, wel met elkaar. Wij wonen nog steeds in ons huis, tegenwoordig met aanpassingen. We hebben een traplift, een aangepaste badkamer en een bed op klossen. Wij hebben hulp bij het poetsen. Onze lieve Gerda houdt al meer dan 30 jaar ons huis tip-top schoon. Ook de tuin kunnen we niet meer zelf onderhouden, dat doet iemand die er verstand van heeft. Wij zitten alleen nog in de tuin en  zijn heel tevreden dat we geen onkruid hoeven uit te  verwijderen of gras te maaien. Zeker nu het weer lente wordt, verheugen we ons op de bloemenpracht en de vogels in onze tuin.

Ik hoop dat dit nog ettelijke jaren mogelijk is. Gewoon thuis, samen. We zijn gelukkig nog helemaal bij de pinken wat onze hersens betreft. Soms wat vergeetachtig maar dan is er de ander die zich wel herinnert wat we moeten doen of gedaan hebben. Af en toe zijn we samen onderweg naar het een of ander maar weten niet meer waar naar toe en waarom.

Gisteren nog, of was het eergisteren? Liepen we samen met onze rollaters en wisten niet meer waar we naar op weg waren. Ik dacht eerst nog: ik laat niets merken en vroeg mijn vrouw onopvallend wat we allemaal van plan waren. Zij wilde eerst ook niet toegeven dat ze het niet wist maar moest toen toch met de billen bloot, ze kon het doel van onze tocht niet meer  oplepelen. We keken elkaar aan en we wisten genoeg: we waren volkomen de weg kwijt. We bedachten ter plekke een nieuw doel: we gingen gezellig koffiedrinken op een terrasje in de eerste lentezon. We hebben genoten.

Weer thuisgekomen vonden we een briefje in de brievenbus dat we de afspraak met een goede vriendin vergeten hadden. We zouden samen op een terrasje koffie gaan drinken. Jammer dat we de vriendin vergeten hadden mee te nemen! Volgende keer beter. We vergeten steeds vaker welke dag het is. Dat is eigenlijk niet belangrijk. Voor ons is het iedere dag zondag.

Boodschappen doen is niet meer eenvoudig. Ik schrijf de boodschappen wel op maar ik kan moeilijk mijn eigen handschrift lezen. Dus boodschappen doen, beperken we tot een minimum. We stouwen eens per maand de diepvries vol broden, diepvriesmaaltijden en andere lekkernijen. Een lief nichtje gaat maandelijks mee deze boodschappen doen. Wij verhongeren echt niet. Wat is het leven toch gemakkelijk geworden. Als we weer eens een verjaardag vergeten zijn van een familielid, neemt niemand ons dat kwalijk. We zijn oud en niet meer goed bij ons hoofd. Denken zij!

Als we ergens geen zin in hebben, zeggen we gewoon dat we het vergeten zijn. Iedereen pikt dat. Ik rook elke dag een goede sigaar. Ik ‘vergeet’ steeds dat dit eigenlijk niet kan in huis. Mijn vrouw houdt erg van zoetigheden, gebakjes, chocolade en ‘vergeet’ daarbij helemaal dat dit niet gezond is. Ik ook trouwens. Ook onze krachten nemen af en soms krijgen we de kurk niet uit de fles wijn. Wij lossen dat op door een voorbijganger op straat aan te klampen en wij vragen dan om dit klusje voor ons te klaren. Altijd volgt een hilarische reactie, samen met de vreemdeling moeten we om de situatie lachen. Wij ‘vergeten’ soms afspraken en komen niet opdagen. Blijmoedig maken we een nieuwe afspraak. Het is een hele opluchting dat niemand meer kwaad op ons is als we iets ‘vergeten’. We zijn oud en dat kun je dat mensen niet aanrekenen, we doen het toch niet expres? Ha, ha!

Beste P,

Vergeet vooral niet te genieten.