Beste Fiena,
Hoe moet ik beginnen? Het is een groot probleem voor mij en ik slaap en niet meer van. Mijn man en ik zijn binnenkort 25 jaar getrouwd. Wij zijn allebei de jongste in onze familie en dus de ook de laatste die dit jubileum vieren. De familie van allebei de kanten hebben eigenlijk al helemaal voor ogen hoe de dag moet verlopen. Namelijk zoals ook hun feest is verlopen. Mijn vijf zussen en drie broers en de drie broers en drie zussen van mijn man kijken terug op een hoogtepunt in hun leven. Dat zeggen ze zelf. En het waren ook mooie feesten....werkelijk waar. Maar niet voor ons.
Daar ligt nu het probleem, de hele familie maakt al plannen en willen met de voorbereidingen beginnen. Dat is de familie zo gewend.
Ik ril al bij de gedachte en denk terug aan onze bruiloft. Voor ons ook al een traumatische gebeurtenis. Toen hebben we ons gevoegd naar de wensen en gebruiken van de familie. Ik weet niet hoe ik die dag ben doorgekomen. Eerst het stadhuis, dat viel wel mee, daarna een lunch en toen naar de kerk. Wat een gruwel. Ik voelde me doodongelukkig in mijn Sissi-jurk, mijn haren in rare toef op mijn hoofd en mijn man met een hoge hoed. Géén gezicht. De receptie ben ik met pijn en moeite doorgekomen en daarna het feest in een zááltje! De levende muziek ontbrak niet. Wij moesten het bal openen en we konden amper de ene voet voor de andere krijgen. De foto’s bij een kasteeltje in de buurt heb ik meteen heel ver weg gestopt. Ik kon er niet naar kijken zonder er boos, verdrietig en spijtig naar te kijken. We hebben het toen allemaal voor de familie gedaan en onze eigen wensen opzij gezet. Om ruzie en teleurstelling te voorkomen en aan de verwachtingen te voldoen. We deden het ook uit liefde voor onze ouders. Zij verheugden zich enorm op die dag. Gelukkig viert de jonge generatie hun trouwen op een andere manier. Ze hebben groot gelijk.
Ons huwelijk was niet altijd even gelukkig. Zo gaat dat in huwelijken, maar we hebben het gered. We hebben echt voor elkaar gekozen. De mooiste tijd hebben we doorgebracht in Parijs. Daar hebben we een jaar gewoond. Daar zouden wij het liefste een week doorbrengen en een tweede huwelijksreis maken en ook enkele dagen daar met de kinderen, als gezin doorbrengen. In ieder geval geen poppenkast bij een opgeprikt feest waar mensen hun zelfbedachte liedjes en toneelstukjes ten gehore brengen. Wij als de feestvarkens met een bevroren glimlach op ons gezicht en innerlijk met een gevoel van afschuw.
Wij hebben nooit aan iemand verteld hoe wij tegen dit soort feesten aankijken. Begrijp me goed, ik ga niet met tegenzin naar zo’n familiefeest maar niet als wij de hoofdpersonen zijn. Dus iedereen denkt ons een groot plezier te doen door alles te regelen en te organiseren.
We zijn bang dat we er niet onderuit kunnen. Hoe moeten we de hele familie aan het verstand brengen dat we geen feest willen en ze daardoor een enorme teleurstelling bereiden? Het zou ons groot verdriet doen als er ruzie en verwijdering zou komen. Dat is het niet waard.
Beste G,
Zeg hardop wat hele volksstammen van de familie waarschijnlijk denken!
Néé, niet alweer!