Beste Fiena,

Dat ik nu mijn probleem bij u neer leg, betekent voor mij een grote stap. Daar heb ik lang en breed over nagedacht. Maar het zit me allemaal heel hoog. Ik moet het aan iemand kwijt. Er is niemand in mijn omgeving die ik daar mee lastig kan vallen. Dat vormt nu net het probleem. Ik kan met mijn verhaal nergens aankloppen. Het is niet zo dat ik niemand heb. Ik ben getrouwd en ik heb drie volwassen kinderen van 22, 24 en 27 jaar. Ik heb het gevoel dat mijn man en kinderen zich totaal niet voor mij interesseren. Ze hebben hun drukke bezigheden en hebben weinig tijd voor hun vrouw en moeder. Ze doen wel van alles met hun vader, mijn oudste dochter sport met haar vader, de zoon deelt een andere hobby met zijn vader en dat is zeilen. Met de jongste dochter doet hij samen iets op internet. Ik weet niet wat. Met mij doet niemand iets. Ik moet het allemaal maar zelf uitzoeken. Ik maak bijvoorbeeld gedichten. Geen hond die ze wil lezen. Niemand vraagt waar ik mee bezig ben. Ik ben de kleedster bij de toneelvereniging. Niemand heeft zin om naar een uitvoering te komen kijken.

Het is zo dat ik verlegen ben. Ik speel altijd een rol op de achtergrond. Ik moet er bijvoorbeeld niet aan denken om zelf op de bühne te staan of dat mijn gedichten gepubliceerd zouden worden. Thuis ben ik ook de rustigste en heb niet veel bij te dragen in het geheel. Ik doe het huishouden. Dat stelt niet veel voor omdat de kinderen uit huis zijn. Mijn man is het gewend dat het eten op tijd op tafel staat en dat zijn kleren gewassen en gestreken zijn. Veel vrienden hebben we niet. Eens in de maand komt een echtpaar kaarten en de buurvrouw komt wel eens een kopje koffie drinken. De familie is niet groot. Ik heb alleen een zus. Zij woont niet in de buurt. Haar zie ik misschien eens per jaar. Mijn man wil de reis niet ondernemen om bij haar op bezoek te gaan. Mijn man en ik gaan nooit ergens samen naar toe. We gaan nooit op vakantie of zelfs maar uit eten Daar houdt hij niet van. Hij heeft genoeg aan de zeiltochten op de Maas. Maar zeilen is niets voor mij. Ik heb watervrees en kan niet zwemmen. Ik zou best wel eens naar een warm land willen en dingen bezichtigen. Maar dat zit er niet in. Ik zie me al helemaal niet alleen gaan. Echt niet! Ik zou niet durven.

Ik vind het zo jammer dat de kinderen nooit eens vragen wat mij bezig houdt. Ik denk niet dat ze weten dat ik dicht. Man en kinderen weten ook niet dat ik best eens op vakantie zou willen. Ik denk dat ze een totaal ander beeld van mij hebben dan dat ik ben. Ik word niet gehoord en gezien. Dat gevoel heb ik. Daar ben ik wel eens verdrietig om. Maar dat ziet niemand.

Beste A,

Wie zich verstopt, is niet te vinden.