Beste Fiena,

Mijn guilty pleasure is om iedere dag te kijken naar Utopia op SBS 6. Ik verwonder me weer iedere dag over het onbehouwen gedrag van de Utopianen. Ze zijn schaamteloos. Bedrijven de liefde voor het oog van heel Nederland, ze bedriegen, stelen, liegen, gunnen elkaar niets, roddelen, schelden elkaar uit voor rotte vis om elkaar vervolgens weer te knuffelen. Is dit gedrag normaal? Ze eten uit de pan of uit een soort hondenbakken, al lopend over het terrein. De hele Godganse dag. Ze gooien hun afval overal neer, in huis en buitenshuis. Afspraken worden zelden nagekomen. De reden daarvan is dat ze geen zin hebben. Ze zijn wel heel hebberig. Vooral mooie kleding. Bestel maar, bestel maar. Ook als ze diep in de schulden zitten. Ik weet gewoon niet wat ik zie. Het is eigenlijk niet te geloven dat dit allemaal echt gebeurd. Misschien is het in scene gezet en zijn het allemaal acteurs. Dan zijn het wel verrekte goede acteurs. Ze zeggen dat ze in Utopia zijn om hun dromen te verwezenlijken. Ze willen zanger, acteur, kunstschilder, tatoeeerder, rapper worden. Allemaal in ongeveer een dag of drie. Ze laten beroemde mensen komen om hun les te geven. Koste wat het kost. Daarbij hebben ze allemaal vreselijk heimwee maar willen toch niet naar huis. Dat is toch niet uit te leggen? Iets heel anders wat ik ook niet begrijp speelt zich af in mijn eigen leven. Ik verzamel oud porselein en aardewerk. Een beetje. Ik heb bijvoorbeeld een mooi theeserviesje. Dat gebruik ik natuurlijk. Maar mijn bezoek zei: nee, dat is veel te mooi, heb je geen gewone mok of zoiets... Waarom zou ik mijn gasten een mok geven om uit te drinken terwijl het ook uit een mooi kopje kan? Vervolgens zetten ze het kopje op tafel met het schoteltje er naast om het theezakje op te leggen. Ik gebruik daar speciale potjes voor. Misschien zijn ze bang om het kopje te breken? Nou, daar zit ik niet mee. Kan gebeuren en het zijn tenslotte maar spullen. Ik vind het juist zonde om het niet te gebruiken. Ik denk dat verloedering mee speelt, Toch doe ik er zelf ook aan mee. Ik kies ook geregeld de gemakkelijkste weg. Ik zet soms een pan op tafel, ik droog mijn was tegenwoordig in de huiskamer op een wasrek, 's avonds ophangen, 's morgens droog. Niemand die het ziet. Behalve ikzelf. Een doorn in mijn oog. Ruimtegebrek is de reden daarvan. In mijn boekenkast staat in een doos de urn met inhoud van mijn zus. Respectloos, vind ik. Haar zoon is verantwoordelijk voor het uitstrooien. Dat komt er al drie jaar niet van. Hoe is een en ander mogelijk?

Beste Z,
Blijf je vooral verwonderen.