Beste Fiena,
Wat is tijd toch ongrijpbaar. Soms duurt iets oneindig lang en soms is het alsof de tijd wegloopt tussen je vingers. In ieder geval kun je de tijd niet vasthouden. Maar je kunt er wel zuinig mee om gaan. Geen tijd verknoeien. Van de andere kant: wat voor de een tijd verknoeien is, is voor de ander genieten. Vervelend wordt het als je nog maar beperkt tijd hebt voor je einde gekomen is. Je kunt op zekere leeftijd niet alles meer wat je zou willen. Je moet inbinden en iets van je leven maken ondanks ongemakken misschien wel pijn.
Beste Fiena, ik overpeins dit omdat ik plannen heb. Ik ben 63 jaar en ik wil nog lang niet ophouden met werken en ik wil leren tekenen. Dat leren tekenen is de laatste tijd een soort drang. Ik zie taferelen voor me die ik op papier wil vereeuwigen. Gek genoeg taferelen die ik helemaal niet aan de muur wil hebben. Zoals mijn openstaand slaapkamerraam waar mijn kat op de vensterbank zit te zonnen. Van dit soort kitscherige plaatjes hou ik helemaal niet. Ik ben met de kleurpotloden van mijn kleinkinderen aan de gang gegaan. Het werd helemaal niets! Ik zie me ook al niet met verf en penselen bezig. Ik denk dat ik het moet zoeken in Oostindische inkt en pennen. Een dezer dagen ga ik alle spullen kopen die ik nodig heb. Ik weet al wat ik ga maken! Ik zie het helemaal voor me. Ik wil wel echt heel goed worden, misschien gaan exposeren.
Ik begrijp dat daar nog een hele tijd overheen gaat voor het zover is. Het punt is of ik nog wel zoveel tijd heb! Veel mensen in mijn omgeving zijn af aan het bouwen. In ieder geval minder werken en meer genieten, zeggen ze. Ik zie de lol van afbouwen niet. Ik wil niet iedere dag zondag hebben. Ik wil ook niet alleen maar spelletjes doen zoals golfen of bridgen. Ik wil nog ideeën verwezenlijken. Ik heb plannen om mijn werk uit te breiden met een fantastisch idee. Daarvoor moet ik nieuwe kwaliteiten ontwikkelen. Daar hoort stress bij omdat ik iets moet doen wat ik nog nooit gedaan heb.
Kan ik het wel? Dat was toen ik nog jong was mijn eerste vraag. Deze beantwoordde ik meteen zelf. Nee, dat kan ik niet. Nu probeer ik het gewoon. Als het niet lukt, heb ik geen gevoel van mislukking. Het kan me niets schelen om te falen. Dan ga ik gewoon iets anders doen. Maar ik ken nu ook de voldoening als iets wel lukt. Het is wel zo dat ik me afvraag of ik nog genoeg tijd heb om alles te doen wat ik wil. Ik betrap me er op dat ik geregeld zeg: dit of dat zit in de planning als ik dan nog leef!
Is het verstandig om me dat af te vragen?
Beste N,
Nee, Dat is pure tijdverspilling, begin gewoon!