Hallo Fiena,

Hoera, ik word oma en mijn man opa. We zijn heel erg blij en trots. Wij zijn nog jong, ik ben 47 jaar en mijn man 48 jaar. Het kindje is heel erg gewenst. Mijn zoon wordt vader. Dat is wel even wennen.

Mijn zoon en schoondochter hebben mij nu gevraagd of ik twee dagen per week op het kindje wil passen. De andere oma past een dag per week op. Mijn zoon werkt full-time en mijn schoondochter werkt drie dagen per week.

Eerlijk gezegd schrok ik me dood... Maar ik ben ook heel vereerd door het vertrouwen dat zij in mij stellen. Maar de schrik is groter. Het haalt mijn hele leven ondersteboven.

Ik werk twee dagen per week. Het is een leuke baan en ik zou mijn werk niet willen missen. Ik ben verkoopster in een schoenenzaak. Verder volg ik een schildercursus en doe vrijwilligerswerk. Ook tref ik iedere week mijn vriendinnen om te shoppen of andere leuke uitjes.

Mijn week is vol, boordevol.

Ik heb het gehad met luiers, tandjes, spugen, huilen, fruithapje, middagslaapje, box, jengelen, krampjes en handenbindertjes in huis. Ik ben daar helemaal niet meer mee bezig. Ik zit nu in een andere fase van mijn leven. Mijn twee kinderen zijn het huis uit en ik doe min of meer waar ik zin in heb. Een fijn leven.

Moet ik dit nu allemaal opgeven en me weer in de baby-wereld verdiepen?

Ik heb bedenktijd gevraagd aan mijn zoon en schoondochter. Dat viel niet in goede aarde. Ik wil van de andere kant ook mijn kleinkind leren kennen en tijd aan besteden. Maar niet zo veel!

Ik heb zelf gedacht aan inval-oma bij noodgevallen. s’Avonds af en toe oppassen als papa en mama iets samen willen doen. Een dag per veertien dagen vast, vind ik ook nog leuk. Maar niet meer. Ik wil mijn leven niet helemaal opgeven. Ik zie het meer als een verrijking van mijn leven.

Beste Fiena, Ben ik egoïstisch?

Beste G.

U kunt zich ook afvragen wie hier egoïstisch is? Ik waarschuw u voor de valstrik: als u het kindje eenmaal in uw armen hebt, wilt u het misschien niet meer loslaten....