Beste Fiena,

Hoe ouder ik word, hoe meer ik langs de zijlijn van het leven kom te staan. Ik doe niet meer voor 100 procent mee. Vind ik dat erg? Soms wel en soms niet. Ik vind het wel relexed om geregeld te laten weten dat ik dit of dat niet meer aan kan. Dat gaat dan om dingen die ik nooit leuk heb gevonden. Ik hou helemaal niet van shoppen. Ik hou er ook niet van de dagelijkse boodschappen te doen. Ik zegen de dag dat online shoppen is uitgevonden. Mijn kleding, huishoudelijke apparaten en zelfs de dagelijkse boodschappen worden netjes thuis gebracht. De boodschappen zelfs tot in de keuken. Verder krijg ik altijd een schokje van blijdschap als er weer een pakketje geleverd wordt. Het mooie hiervan is: niet goed, geld terug. Helemaal zonder gezanik.

Het gevolg is wel dat ik niet meer in de stad kom. Ik mis het niet. De stad komt aan mijn raam voorbij. Mensen die zich naar hun werk of een andere plek spoeden. Ik kijk er naar en denk: wat prettig dat ik niet in hun schoenen sta. Ik blijf lekker thuis en vaak genoeg is het doel van mensen om aan mijn tafel aan te schuiven voor een kop koffie of een glas wijn en een goed gesprek. Ik blijf op de hoogte van de gebeurtenissen in en rond de stad.

Mijn tv reikt mij al het nieuws van de wereld aan. Als ik vroeger iets wilde weten sloeg ik de grote Oosthoek er op na. Deze is nu hopeloos verouderd en ik overweeg om hem naar de kringloop te brengen. Toen ik hem aanschafte was ik ongelofelijk blij met deze voor mij dure aanschaf. Liever dit naslagwerk dan een nieuw bankstel. Ik kan moeilijk van hem scheiden. Maar tegenwoordig google ik en ik ben helemaal op de hoogte. 

Op visite gaan, is ook een moeilijk punt voor mij. Ik doe dat niet graag, ik ontvang liever visite. De laatste jaren zeg ik dat op bezoek gaan, erg vermoeiend voor mij is. Daar ben ik dus van af. Ik dichtte een dezer dagen spontaan: Mijn wereld is nog maar klein. Vier muren en een balkon. In mijn hoofd oneindig groot.

Beste N,

Van twee werelden het beste, is beter.